Ιδεολογικός Γενιτσαρισμός στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο

Θεόδωρος Ορέστης Γ. Σκαπινάκης,
Δικηγόρος και Μεταπτυχιακός φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Αντίβαρο, Μάρτιος 2007

Στο ελληνικό πανεπιστήμιο χρόνια τώρα μαίνεται ένα παιδομάζωμα αφανές και αθόρυβο, χωρίς τηλεοπτική κάλυψη, ένας γενιτσαρισμός αδυσώπητος κατά της ανήμπορης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Πρωτεργάτες του είναι φανατικές ομάδες προερχόμενες από την αξιοσέβαστη κοινωνικά φυλή των βολεμένων καθηγητών, στους οποίους εν Ελλάδι επιτρέπεται ‘τιμητικά’ να απεργούν και συγχρόνως να πληρώνονται. Το παιδομάζωμα αρχίζει από την στιγμή που οι νέοι πατούν το πόδι τους στο αμφιθέατρο, για μερικούς άτυχους ακόμη πιο νωρίς, εξ απαλών ονύχων από τις σχολικές τάξεις, όταν ολίγοι κομπλεξικοί δάσκαλοι νόμιζαν ότι είχαν το δικαίωμα να αλλοιώνουν αναχρονιστικά το παρελθόν για να κατασκευάσουν ένα πιο ‘άνετο’ ιδεολογικά παρόν. Γιατί μόνον έτσι θα είχε ελπίδες να ευδοκιμήσει η μίζερα μειοψηφική ιδεολογία τους. Γιατί η ιστορική αλήθεια στεκόταν το μόνο εμπόδιο της αλλοτρίωσης που υπηρετούν. Σήμερα αυτοί οι καθηγητές αντιμετωπίζουν ακόμη λιγότερα εμπόδια στην προσπάθειά τους, διότι τα νέα σχολικά βιβλία λειτουργούν αποτελεσματικά ως πραγματικοί ισοπεδωτές της ‘παλαιάς’ Ιστορίας, ως οδοστρωτήρες της οδού προς μια ‘νέα αλήθεια’, ως κήρυκες μιας νεοεποχίτικης στρατευμένης αφήγησης, ώστε να διακινούν ευκολότερα την ιδεολογική τους ‘πρέζα’ μέσα στις σχολικές αίθουσες. Οι γονείς ούτε καν διανοούνται το ex cathedra διαπραττόμενο έγκλημα, παρά μόνον όταν συνειδητοποιούν ότι τα ίδια τα παιδιά τους έχουν γίνει οι χειρότεροι εχθροί τους. Οι γονείς κάποια στιγμή ‘ξυπνούν’ απότομα από τους ‘κεραυνούς’ των ίδιων τους των παιδιών για εθνικισμό και φασισμό.

Αλλά ο γενιτσαρισμός διενεργείται πρωτίστως στα πανεπιστήμια ‘της τέχνης και της επιστήμης’. Αυτοί που αποφάσισαν να πολεμήσουν την πλειοψηφία για αυτό που είναι (δηλ. ελληνορθόδοξη), είναι άνθρωποι που κυκλοφορούν μέσα στις τάξεις των ακαδημαϊκών που υποτίθεται ότι εκλέγονται αξιοκρατικά από τους συναδέλφους τους με βάση το επιστημονικό τους έργο. Στην πραγματικότητα, φυσικά, καθηγητής δεν χρίζεται όποιος έχει τις περισσότερες δημοσιεύσεις, διακρίσεις και επιστημονικές ανακαλύψεις στο ενεργητικό του, αλλά όποιος δηλώνει υποταγή και ορκίζεται εχεμύθεια σε μια δεσπόζουσα κλίκα καθηγητών. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο, λοιπόν, κάποιοι ολίγοι, που έχουν παντοιοτρόπως ‘καβαλήσει’ τις πανεπιστημιακές έδρες, δεν λέγουν να κατανοήσουν τα όρια των δικαιωμάτων και της ακαδημαϊκής τους ελευθερίας. Κάποιοι πρώην ιδεολόγοι μαρξιστές και νυν προοδευτικοί παγκοσμιοποιητές -που τώρα κυνηγούν ακόμη και μια πεσμένη δεκάρα στον δρόμο- και κάποιοι ‘πολύχρωμοι συνήγοροι’ της ιδεολογίας του εθνικού ξεψυχισμού, όχι μόνον δεν εννοούν να παραιτηθούν από τις προνομιακές θέσεις που έχουν κλέψει κατά την παπανδρεϊκή δεκαετία της ‘χρυσής’ παρακμής, αλλά σκοπεύουν να ενισχύσουν κι άλλο την επιρροή τους.

Μια νέα κάστα ultra εκσυγχρονιστών καθηγητών πανεπιστημίου εξαπλώνεται στο πολύπαθο ελληνικό πανεπιστήμιο. Σιωπηρά εγκαθίσταται, αναπαράγεται στα ακαδημαϊκά γραφεία, δικτυώνεται, συνασπίζεται και επιλέγει το νέο αίμα που θα ανανεώσει τις τάξεις της. Είσαι υπέρ του αμερικανικού διεθνισμού, τότε προχωρείς, είσαι κατά του Κρυφού Σχολειού, «περάστε, κύριε, το διδακτορικό σάς ανήκει», υποστηρίζεις την αποσιώπηση της Εκκλησίας στην Ιστορία, σού απονέμεται τίτλος διδακτορικός, αντιδράς στην αυθεντία τους, τότε θα προτιμηθεί αυτός που θα πει το ‘ναι’ και θα κάθεται ‘στα αυγά του’. Κατακτά, λοιπόν, τις θέσεις-κλειδιά, οργανώνεται σε χαρακώματα ανά γνωστικούς τομείς μέσα στην ίδια Σχολή, στρατολογεί νέους ιδεολογικούς ‘ακαδημαϊκούς γενίτσαρους’ που θα χρησιμοποιηθούν για τον ‘ιερό’ σκοπό: την οριστική κατάργηση του εθνικού αισθήματος, το ξήλωμα πάσης θρησκευτικής πνευματικότητας, τον παραγκωνισμό ‘ενοχλητικών’ θεσμών, όπως την αρχή της πλειοψηφίας, τον στρατό, την Εκκλησία και ‘τα άλλα παραδοσιακά’. Ο πειρασμός δορυφοροποίησης στο άρμα τέτοιων παραγόντων ελλοχεύει και κάποιοι ενδίδουν…

- Κύριε καθηγητά, θα ήθελα να κάνω εργασία πάνω στην εκπαιδευτική προσφορά της Εκκλησίας στην Ελληνική Επανάσταση.

- Μα καλά αυτά είναι ξεπερασμένα, γράψτε κάτι πρωτότυπο και λιγότερο ελληνοκεντρικό, για την θετική επίδραση της οθωμανικής κατάκτησης στον ελλαδικό χώρο λ.χ. Ας είμαστε ανοικτόμυαλοι και όχι ρατσιστές.

- Ναι, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτό ακριβώς θα γράψετε. Έχετε αντίρρηση;

- Όχι κύριε καθηγητά, ό,τι πείτε εσείς, που ξέρετε καλύτερα απ’ όλους.

Πρέπει κανείς να το έχει ζήσει, να έχει βιώσει τον πόλεμο στις παρυφές των μεταπτυχιακών σπουδών και των διδακτορικών διπλωμάτων για να το πιστέψει. Να έχει μάτι οξύ για να παρατηρήσει με τι ανεπαίσθητο τρόπο κάποιοι καθηγητές πλησιάζουν τους φοιτητές που είναι ευεπίφοροι στην ιδεολογία τους, πώς τους αναλαμβάνουν ως πάτρωνες και τούς προωθούν σε προγράμματα πληρωμένα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να διδάξουν στο εξωτερικό, να αναλάβουν την καλύτερη θέση στην αγορά εργασίας, να γίνουν οι διάδοχοί τους στο αυριανό σύστημα χειραγώγησης της έρευνας. Ο κόσμος πρέπει να μάθει ότι μια ομαδούλα καθηγητών ελέγχει πλήρως τα ευρωπαϊκά προγράμματα για ένα ‘νέο, καλύτερο και ευρωπαϊκό’ ελληνικό πανεπιστήμιο, και ότι μια φράξια οικονομικών και ιδεολογικών συμφερόντων επιλέγει τους λίγους φοιτητές που θα κάνουν δωρεάν διακοπούλες στην Αν. Ευρώπη και τον Τρίτο Κόσμο με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση χωρίς καμία απολύτως επιστημονική ωφέλεια και αξία. Τα χρήματα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, λοιπόν, είτε διασπαθίζονται τελείως είτε χρησιμοποιούνται για την επικουρική επιχορήγηση των καθηγητικών φατριών και την στρατολόγηση φοιτητών-μισθοφόρων των ‘Νέων Ιδεών’.

Έχουμε καθηγητές που ξεκινούν την (sic!) ‘ιεραποστολή’ τους από νωρίς: στα αμφιθέατρα με τους πρωτοετείς συστηματικά ξεφεύγουν από την ύλη του Συνταγματικού Δικαίου για να πολιτικολογήσουν και να προπαγανδίσουν λ.χ. ενάντια στις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις, να φιλολογήσουν ενάντια στην Εκκλησία της Ελλάδος, να βαφτίσουν συνταγματικές διατάξεις ως έχουσες ιστορική μονάχα σημασία, όταν αυτές ενοχλούν την ιδεολογική-εθνομηδενιστική αισθητική τους. Χτενίζουν κυριολεκτικά το σύμπαν προκειμένου να εντοπίσουν και να στιγματίσουν οτιδήποτε αντιτίθεται στα ιδεοληπτικά συμπλέγματά τους ως αρχαιολογικού περιεχομένου, ως συντηρητικό και παρωχημένο υπόλειμμα κάποιας σκαιής δικτατορίας. Προωθούν τον στερεοτυπικό χρωματισμό του πατριώτη ως επικίνδυνου για την δημοκρατία και την ελευθερία, και πρωτοστατούν στην ‘δολοφονία χαρακτήρων’ μέσα από την ‘σταύρωση’ των αντιπάλων τους με τους γνωστούς χαρακτηρισμούς μαζικής καταστροφής: φασιστής, εθνικιστής, φονταμενταλιστής. Αντί να διδάσκουν Ιστορία ή Δίκαιο ή Κοινωνικές και Πολιτικές Επιστήμες διδάσκουν την ιδεολογία τους. Με αξιοζήλευτη συχνότητα εκτοξεύονται ακαδημαϊκού διαμετρήματος αναθέματα στην Εκκλησία, στο ελληνικό, στο ηρωικό, σε ό,τι εμποδίζει την Νέα Τάξη Πραγμάτων από το να αλώσει τον ατίθασο αυτόν λαό.

Η ανερχόμενη αυτή ‘επιστημονική’ κάστα θέλει να αντισταθμίσει την αξία και το πλήθος της πλειοψηφίας με τεχνάσματα. Επιχειρεί να κλέψει την νίκη ‘νύχτα’, ενώ ο λαός κοιμάται ήσυχα τον ύπνο του δικαίου, και όχι έντιμα υπό το φως ενός ειλικρινούς δημόσιου διαλόγου. Δεν μιλάει πολύ δημοσίως, παρά μόνον όταν το ευνοούν οι περιστάσεις. Συγκεντρώνει και εξοπλίζει τις στρατιές της κρυφά, ώστε, ακόμη και όταν ξυπνήσει η κοινή γνώμη, αυτή να είναι ιδεολογικά εγκλωβισμένη και τρομοκρατημένη, απομονωμένη στο κλουβί των τετελεσμένων γεγονότων και των στημένων τηλεοπτικών παραθύρων. Και δυστυχώς επιτυγχάνει τον σκοπό της. Απόδειξη ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε κυριολεκτικά έναν καταιγισμό ‘εκσυγχρονιστικών’ πυρών στην διαπασών από μια μειοψηφία που θαρρείς ότι είναι πλειοψηφία, αφού έχει χρηματοδοτούμενες σπουδές περιωπής, πανεπιστημιακούς θώκους και άριστα εκπαιδευμένες τηλεκατευθυνόμενες δημοσιογραφικές πένες. Εμείς, έπειτα, είτε αναχωρούμε στις καθημερινές μέριμνες είτε υπογράφουμε την τυποποιημένη πια ‘πράξη υποταγής’, λέγοντας ότι «αφού το λένε τόσοι και τόσοι προβεβλημένοι και σπουδαγμένοι, έτσι πρέπει να είναι». Δεν γνωρίζουμε, όμως, ούτε πώς απέκτησαν τις αστραφτερές σπουδές και την εκτυφλωτική προβολή ούτε κατά πόσο τα αξίζουν …

Κάποτε στα πέτρινα χρόνια αποκλείονταν οι αριστεροί από την ακαδημαϊκή εξέλιξη, γιατί υποτίθεται ότι δεν ήσαν αρκετά πατριώτες, τώρα τα κριτήρια άλλαξαν: μέλλον ακαδημαϊκό έχει όποιος ευθυγραμμίζεται με την Νέα Τάξη Πραγμάτων και τις ‘προοδευτικές’ ιδέες που σιγοντάρει ο διεθνοποιημένος εξαμερικανισμός. Τώρα αποκλείεται όποιος είναι αρκετά πατριώτης!

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» με τον τίτλο «Η δυστυχία να είναι κανείς πατριώτης σήμερα…», τ. 1560, σελ. 36-39, 12.03.2007.