« ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΙ…»

Κ.ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ: «ΝΕΑ» - 1994 – 1996 

Γραικύλοι Α΄ 
Περίεργα μαντάτα μας μηνούν από την Αμερική μερικοί Έλληνες πανεπιστημιακοί. Πρόσφατα άνοιξε μια οξεία συζήτηση στον ελληνικό Τύπο, με την ευκαιρία που ο κ. Βασίλης Λαμπρόπουλος, καθηγητής στο Οχάιο, νεοελληνιστής, καλλιεργεί την άποψη πως η νεοελληνική λογοτεχνία ως τέτοια δεν έχει μοίρα εκτός Ελλάδας παρά μόνο αν απονευρωθεί από την ιθαγένειά της, αν αποδεσμευθεί από την εθνική της ταυτότητα, αν αφομοιωθεί επιστημονικά από τη συγκριτική φιλολογία. Δηλαδή, το δόγμα που εξαπολύεται είναι ένας «Ελληνισμός άνευ έθνους»!!
Το καλύτερο που έχουν να κάνουν αυτοί οι κ. Λαμπρόπουλοι είναι να μας αφήσουν ήσυχους κι ας βρουν με τίποτε άλλο να βγάλουν το μεροκάματό τους. Λογοτεχνία Εσπεράντο δεν υπάρχει· τα ρέστα είναι τεχνάσματα για να καλύψουν με θεωρητικολογίες τον γραικυλισμό τους. Η ελληνική λογοτεχνία ή θα επιβληθεί ή θα αναγνωριστεί ή, τέλος, θα απορριφθεί ως ελληνική ή ποτέ και σώσει να χωρέσει μέσα στα θεωρητικά κουτάκια ανθρώπων που ψωμίζονται, ισοπεδώνοντας τη γνησιότητα με την τάχα μου επιστημονική ουδετερότητα. 


Γραικύλοι Β΄
Έγραφα προχθές για τα θεωρητικά φληναφήματα του κ. Λαμπρόπουλου που μας απειλεί από το Οχάιο πως θα μας σιδερώσει τη Λογοτεχνία γιατί, λέει, δεν μπορεί να περνάει ως εθνική και πρέπει να μπει στα καλούπια της επιστημονικής ουδετερότητας. Ο άνθρωπος, όπως φαίνεται, επιστρέφει τα τροφεία του σε κάποιους πάτρωνές του, γιατί αλλιώς θα ήξερε πως ξένοι νεοελληνιστές, που ευτυχώς δεν έχουν τα μυαλά του, προσέφεραν και προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη Λογοτεχνία μας χωρίς να την ξεγυμνώσουν από την εθνική της ενδυμασία. Ο κ. Λαμπρόπουλος δεν μπορεί ούτε τα πόδια να πλύνει στον Περνό, στο Εσελίνγκ, στον Κνες, στον Ρύπολο, στον Λαβανίνι, στον Μπω-Μποβύ, στον Βίττι, στον Κήλυ, στον Σάμπο, στην Ιλίνσκαγια, στον Μπράουνιγκ, στον Μπουσάρ, για να μην εξαντλήσω τον κατάλογο, όταν παλεύει και κατορθώνει μέσα στην Αμερική να επιβάλει την ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος με το Ινστιτούτο του, οι Γραικύλοι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να βγάλουν τον σκασμό. 


Γραικύλοι Γ΄
Ο παλιός καλός μου φίλος Ανδρέας Κίτσος – Μυλωνάς μου έστειλε μια εισήγηση του κ. Βασ. Λαμπρόπουλου που έκανε στην Σύρο και όπου εκθέτει εν πλάτει τη θεωρία που αυστηρά καυτηρίασα πριν από λίγο καιρό σʼ αυτή τη στήλη.
Ο φίλος μου πιστεύει πως αδικώ τον κ. Λαμπρόπουλο, στον οποίο αποδίδει καλές προθέσεις.
Διαβάζοντας την εισήγησή του ένιωσα ότι δικαιώνομαι περίτρανα γιατί ο κ. καθηγητής στο Οχάιο προτείνει έναν ελληνισμό, με μικρό έψιλον όπως γράφει, απαλλαγμένο από γεωγραφικά, βιολογικά, εθνικά και (άκουσον, άκουσον!) γλωσσικά χαρακτηριστικά. Τώρα για ποια προβολή, ποιου ελληνισμού, και ποιας λογοτεχνίας κοπτόμαστε όταν απουσιάζει η γλώσσα, μόνο ένας πανεπιστημιακός μεροκαματιάρης Αμερικανικού Ιδρύματος θα μας το διδάξει.
Και όλα αυτά όταν διαβάζουμε στο «Βήμα» πως στο Πρίνστον με τρομερές χορηγίες δημιουργείται Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και οι Εβραίοι, και καλά κάνουν, ξοδεύουν εκατομμύρια δολάρια για προβολή της σύγχρονης εβραϊκής λογοτεχνίας και γλώσσας. Αφήνω τους Σκοπιανούς.
Τέρμα. Η ελληνική λογοτεχνία δεν είναι ύλη για θεωρητικά υπερεθνικά αερολογήματα. Ή αξίζει ως καθρέφτης της παρούσης ελληνικής κοινωνίας και ως γλωσσικός κόσμος ή δεν αξίζει. 


Τεχνάσματα φαιδρά
Γνωρίζατε, αγαπητοί φίλοι, πως ο Στραβίνσκι, ο Μπρεχτ, ο Πικάσο, ο Πάουντ είναι Έλληνες; Αν δεν το γνωρίζετε, να το μάθετε από την παρέα του Οχάιο, δυο-τρεις Έλληνες πανεπιστημιακούς εκεί, που στριμωγμένοι και δειλοί από το ηλίθιο «πολιτικώς ορθόν» του αμερικανικού κρετινισμού ανακάλυψαν, λέει, μια νέα ιδεολογία: τον οικουμενικό ελληνισμό. Αυτοί, λέει, περιφρουρούν την ελλαδικότητα και την ελληνικότητα, γιατί και τα δύο αυτά έχουν, ανάγκη από ταυτότητα· εν ολίγοις: διδάσκουν πως για να μελετήσουν τη λογοτεχνία μας δεν έχουν παρά να ανακαλύψουν στοιχεία ελληνισμού (ποια, δεν λένε) μέσα σε όλους τους συγγραφείς, όπου Γης. Ζωγραφίζει Φαύνους ο Πικάσο; Έλληνας· βάζει στίχους της Σαπφούς στα ποιήματά του ο Πάουντ; Έλληνας· διασκευάζει την «Αντιγόνη» ο Μπρεχτ; Έλληνας. Οι μόνοι που δεν είναι Έλληνες είναι – για την παρεούλα του Οχάιο – οι συγγραφείς αυτού του τόπου. Αυτοί πρέπει, λέει, να το αποδείξουν, διότι ο ελληνισμός δεν έχει να κάνει ούτε με φυλή, ούτε με καταγωγή, ούτε με γη, ούτε με χρόνο, ούτε με έθνος, ούτε με κράτος! Ούτε, βέβαια, με γλώσσα. Ελληνισμός, το ψάχνουν ακόμη οι άνθρωποι αυτοί, είναι ήθος και πολιτεία που συναρθρώνονται στα αιτήματα παιδείας, δικαιοσύνης, ισονομίας και αρετής, Όποιος, λοιπόν, καταπιάνεται στη γλώσσα του και στη χώρα του (γιατί, βέβαια, ο Στραβίνσκι είναι Ρώσος και μάλιστα φανατικός Σλάβος, ο Μπρεχτ είναι Εβραίος Γερμανός και μαρξιστής, ο Πάουντ Αμερικανός και κατά περίπτωση φασίστας) με τα παραπάνω θέματα, ανακηρύσσεται οικουμενικός Έλληνας, γίνεται ύλη διδασκαλίας των ερίφηδων του Οχάιο και γλιτώνουν από τους επαρχιώτες της Ελλαδίτσας. Θα συνεχίσω. 


Περί φαντασμάτων
Συνεχίζω με τους γραφικούς, ωστόσο επικίνδυνους οικουμενιστές του Ελληνισμού στο Οχάιο. Για να βγάλουν το ψωμί τους, ελπίζω να είναι και τίμιοι τουλάχιστον και να μη ζητούν οικονομική βοήθεια από το υπουργείο Πολιτισμού, μιας χώρας που την έχουν εν συνειδήσει καταργήσει. Γιʼ αυτούς Ελλάδα δεν υπάρχει – κι αν υπάρχει κακώς υφίσταται, τέτοιο φρούτο είναι ενοχλητικό, μια κοτσιλιά, που επιμένει να μιλάει και να γράφει ελληνικά και να διεκδικεί μοίρα στον κόσμο. Το μόνο που υπάρχει για τους ατζέντηδες της ιδεολογίας είναι ο Οικουμενικός Ελληνισμός, ένα μεταφυσικό φάντασμα, κάποιες γενικές ιδέες (περί δικαιοσύνης, ισονομίας κ.λπ.), που υπάρχουν διάχυτες στα έργα των απανταχού συγγραφέων. Δεν χρειάζεται να πολυφοβόσαστε, αγαπητοί. Γραφικοί είναι οι άνθρωποι. Βρήκαν ένα παιχνιδάκι της μόδας για να βγάλουν μεροκάματο. Προσπαθούν να αντιτάξουν τον Οικουμενικό Ελληνισμό στον Εβραϊσμό, τον Αφρικανισμό και τον Ισλαμισμό, που πλημμυρίζει με εκατομμύρια δολάρια προπαγάνδας την ηλίθια αμερικανική «πολιτική ορθότητα». Ήδη, ο Αφρικανισμός διεκδικεί τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη για πάρτη του. Και νομίζουν τα νανάκια του Οχάιο πως σʼ αυτήν την προπαγάνδα θα απαντήσουν με ένα θολό κατασκεύασμα, αγνοώντας άλλη μια φορά – μαζί με όλο το παγκόσμιο οργανωμένο κατεστημένο – έναν συγκεκριμένο, ιστορικά παρόντα, γλωσσικά ώριμο, πολιτιστικά αυτόνομο ελληνικό λαό. 


http://resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4065