Η ασυδοσία του ασύλου

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΒΙΑΣ ΣΤΑ ΑΕΙ. ΠΡΑΚΤΙΚΑ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΤΑ ΑΕΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΑ ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΩΝ, ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΒΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ.

«Μετά την πολυήμερη κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ τον Μάρτιο από φοιτητές προσκείμενους κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ με αιτήματα την “αλληλεγγύη στην Κούνεβα” (!) και την πρόσληψη καθαριστριών και όχι εταιρειών (!) η Σύγκλητος αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί με ανοικτή συγκέντρωση στις 31 Μαρτίου για την αδυναμία να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο και να ζητήσει την επέμβαση της Αστυνομίας. Την 1η Απριλίου, οι εφημερίδες έγραψαν: “Δείλιασε η Σύγκλητος του ΑΠΘ προ των καταληψιών”! Και στο ρεπορτάζ που ακολουθούσε τόνιζαν πως “ούτε η συ γκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε, ούτε η Αστυνομία εκκλήθηκε, ούτε με το θέμα της κατάληψης ασχολήθηκε”. Παρ’ όλα αυτά, η συνεδρίαση της Συγκλήτου ήταν επεισοδιακή “με τους φοιτητές να αποδοκιμάζουν τα μέλη της Συγκλήτου και τον πρύτανη Αναστάσιο Μάνθο να δέχεται... αυγό, όταν επιχείρησε να λάβει τον λόγο, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει”» (1/1/2009 - από τις εφημερίδες).

Τα παραπάνω δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα, αλλά συνέβησαν σε κορυφαίο ακαδημαϊκό ίδρυμα της χώρας. Και, δυστυχώς, δεν είναι τα μόνα, ούτε αποτελούν πλέον εξαίρεση. Είναι κανόνας στα ΑΕΙ της χώρας οι «συνδιοικούσες» πολιτικές νεολαίες να τα έχουν εδώ και πολλά χρόνια μετατρέψει από χώρους μάθησης, γνώσης και έρευνας σε χώρους πολιτικής αντιπαράθεσης.

Σε αυτό τον κανόνα πλέον τα τελευταία χρόνια παρεμβαίνουν ανοικτά δυναμικές μειοψηφίες, επιβάλλοντας με τη βία τη δική τους περιθωριακή και εξτρεμιστική ατζέντα. Οι καταλήψεις για «ψύλλου πήδημα» και με κάθε εξωφρενικό αίτημα (εντελώς άσχετο με το πανεπιστήμιο, την εκπαίδευση και την έρευνα) είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι «αγώνες» για κάθε πικραμένο ή αδικούμενο είναι καθημερινοί. Έτσι, φτάσαμε και στον «αγώνα αλληλεγγύης της εργάτριας καθαρισμού Κ. Κούνεβα» σήμερα και πιθανώς αύριο π.χ. για την «υπεράσπιση» λιμενεργατών, εργατών, αγροτών, κηπουρών κ.λπ.

Όλοι φυσικά αναρωτιούνται τι σχέση έχει π.χ. το ΑΠΘ με την κ. Κούνεβα; Καμία. Απλώς, κάποιες δυναμικές μειοψηφίες που θέλουν να επιβάλουν τη δική τους πολιτική ατζέντα στην κοινωνία έχουν αναλάβει «εργολαβικά» να επιβάλουν με τη βία τις δικές τους προτεραιότητες στα ΑΕΙ. Και αυτό είναι πολύ εύκολο μιας και το διαβόητο «ακαδημαϊκό άσυλο» δεν επιτρέπει παρά μόνο μετά από διαδικασίες και χρονοβόρες συσκέψεις την εφαρμογή των νόμων του ελληνικού κράτους στα ελληνικά ΑΕΙ.

Θεωρητικά, το «ακαδημαϊκό άσυλο» προστατεύει την ακαδημαϊκή κοινότητα από πολιτικές πιέσεις, παρεμβάσεις της εξουσίας και την άσκηση βίας στα ΑΕΙ. Πρακτικά, προστατεύει σήμερα όλους όσους έχουν μετατρέψει τα ΑΕΙ σε πολιτικά θερμοκήπια εξτρεμιστών, σε πεδία άσκησης ιδεολογικής τρομοκρατίας και σε χώρους εκδηλώσεων της βίας μειοψηφικών ομάδων νεαρών ή φοιτητών. Όλοι όσοι διαφωνούν με όσα συμβαίνουν ή ορθώνουν το ανάστημά τους σε μια κατάσταση πλήρους παρακμής του δημόσιου πανεπιστημίου στην Ελλάδα έχουν, στην καλύτερη περίπτωση, τη μεταχείριση του πρύτανη του ΑΠΘ κ. Μάνθου (που γιουχαΐστηκε, προπηλακίστηκε, έφαγε και ένα αυγό στο πρόσωπο) και, στη χειρότερη, του καθηγητή του Καποδιστριακού κ. Πανούση (που τον έδειραν ανηλεώς και τον έστειλαν μερικές μέρες στον Ευαγγελισμό).

Όλα αυτά όσο και αν φαντάζουν απίστευτα είναι αληθινά. Τα επιβεβαιώνει π.χ.: Ο θαρραλέος αντιπρύτανης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Λεωνίδας Λουλούδης που τον ταραγμένο Δεκέμβριο του 2008 έλεγε στο ραδιόφωνο: «Όλοι περιμέναμε πως κάποια στιγμή θα υπάρξει νεκρός. Το μόνο που ξάφνιασε ήταν ο τόπος και ο χρόνος, καθώς όλοι περιμέναμε ο νεκρός να υπάρξει μέσα στα υπό κρίση πανεπιστήμια». Στα πανεπιστήμια που, όπως είπε τότε ο καθηγητής Λ. Λουλούδης, έχουμε ξυλοδαρμένους πρυτάνεις, καθηγητές με σπασμένα χέρια, πρυτάνεις και καθηγητές τρομοκρατημένους. Και για όλα αυτά τα καθημερινά απαράδεκτα, συμπλήρωνε, δεν μιλάει κανείς, δεν διαμαρτύρεται κανείς, δεν κάνει κάτι κάποιος υπεύθυνος.

Η αυτογελοιοποιούμενος πρύτανης που Πανεπιστημίου Αθηνών ισχυρίστηκε τον Μάρτιο του 2009 πως οι ομάδες νεαρών κουκουλοφόρων (που έσπασαν με λοστούς, βαριοπούλες και τσεκούρια το Κολωνάκι) δεν καταπάτησαν το «πανεπιστημιακό άσυλο» (όταν κατέφυγαν στο κτίριο της Νομικής στη Σόλωνος), αλλά «απλώς διήλθαν από τον χώρο και δεν έμειναν σε αυτόν». Κατέληξε δε στο συμπέρασμα πως «φταίει η Αστυνομία που δεν κυνήγησε τους κουκουλοφόρους όταν βγήκαν»... Δεν είπε φυσικά πως οι «διελθόντες» άφησαν εντός του «ασύλου» τσεκούρια, σιδηρολοστούς, βαριοπούλες, έβγαλαν τις κουκούλες και χωρίς πειστήρια του εγκλήματος βγήκαν σαν κύριοι από την άλλη πόρτα... Την αυτογελοιοποίηση του κ. πρύτανη υπογράμμισε η αντίδραση του δημοσιογράφου που άκουγε και ανέκραξε: «Μα τι λέει ο άνθρωπος»...

Είναι προφανές πως τα ελληνικά ΑΕΙ βιώνουν μια ιδιότυπη τρομοκρατία. Πολλοί δεν τολμούν να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους για όσα έκνομα συμβαίνουν. Είναι ένας ιδιότυπος «πολιτικός ευνουχισμός» που συχνά καταλήγει όπως είδαμε και σε γελοίους ισχυρισμούς. Τα ελληνικά ΑΕΙ ζουν ιστορίες καθημερινής τρέλας. Και αυτά δεν συμβαίνουν πουθενά αλλού στον κόσμο... Και συμβαίνουν γιατί δεν τολμά να αναλάβει την πολιτική ευθύνη υπέρβασης του «ασύλου» μια άτολμη κυβέρνηση, διότι έχει απίστευτη πολιτική αδυναμία η συχνά ανύπαρκτη αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και έντονα φοβικά σύνδρομα το ΚΚΕ. Όλοι αυτοί «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουν ίσως κάποιο “θάμα”», έχοντας αφήσει το πανεπιστημιακό πεδίο ελεύθερο στον ΣΥΡΙΖΑ και στους εξτρεμιστές. Το μόνο που κάνουν όλοι είναι να ζητούν περισσότερα χρήματα για τα ΑΕΙ, τα περισσότερα εκ των οποίων πάνε φυσικά στην επισκευή κατεστραμμένων πανεπιστημιακών κτιρίων και εργαστηρίων!!! Και κάπως έτσι θεωρούν πως «υπερασπίζονται» το δημόσιο πανεπιστήμιο!...

Τα περί ασύλου

Τα περί «ακαδημαϊκού ασύλου» αναφέρονται σε άλλες δύσκολες εποχές. Το «άσυλο» επικαλεστήκαμε ως φοιτητές στη Νομική τον Φεβρουάριο και στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973. Ήταν δικτατορία και η διαφωνία, όπως και η ελευθερία των ιδεών, ήταν σε διωγμό. Έκτοτε έχουν περάσει 36 ολόκληρα χρόνια. Όλα άλλαξαν στον τόπο. Οι ιδέες εδώ και 35 χρόνια δεν διώκονται, η έκφραση είναι ελεύθερη, καθένας μπορεί να λέει «το κοντό του και το μακρύ του».

Βλέποντας τα πράγματα με την πείρα του σήμερα, διαπιστώνουμε πως το άσυλο δεν είχε τότε και δεν έχει τώρα νόημα. Το 1973 δεν είχε νόημα γιατί το δικτατορικό καθεστώς της εποχής δεν το σεβάστηκε. Κανένα αυταρχικό ή δικτατορικό καθεστώς δεν σέβεται «άσυλα». Και δεν έχει σήμερα νόημα γιατί δεν προστατεύει τίποτα.

Αντιθέτως, προσφέρει κάλυψη σε όλους όσους εμποδίζουν, καταπιέζουν, λεηλατούν τα ΑΕΙ, και προστατεύει τις δυναμικές μειοψηφίες που γιουχάρουν και... χειροδικούν εναντίον όσων αντιδρούν στη διάλυση των πανεπιστημίων. Αλλά και τα όσα ακούγονται σήμερα «περί εφαρμογής του νόμου» είναι αστειότητες. Ο σημερινός νόμος (που ψηφίστηκε επί υπουργίας της κ. Γιαννάκου) είναι πρακτικά ανεφάρμοστος.

Ζητά, π.χ. για να αρθεί το «άσυλο», να διαπιστωθεί αυτεπάγγελτο κακούργημα! Πώς, όμως, θα διαπιστώσει το κακούργημα ο εισαγγελέας ή η Αστυνομία, αφού δεν έχουν το δικαίωμα να μπουν όταν κρίνουν σκόπιμο στους πανεπιστημιακούς χώρους; Θα τους το πουν κάποιοι από το τηλέφωνο; Ή θα κοιτάνε οι ίδιοι από τα παράθυρα; Και αν το τηλεφώνημα είναι φάρσα; Και αν το κακούργημα δεν είναι... κακούργημα και είναι πλημμέλημα ή πταίσμα, τι θα κάνουν; Θα το ανεχτούν; Τόση ανοησία σε έναν ανεκδιήγητο νόμο...

Άραγε, γιατί να εφαρμόζεται στα ΑΕΙ το δίκαιο μόνο για τα κακουργήματα; Τι θα πρέπει να γίνει με τις κλοπές και τις καταστροφές εργαστηρίων που είναι πλημμέλημα; Τι θα πρέπει να γίνει με τις χειροδικίες, με την εκσφενδόνιση αυγών ή τούβλων; Τι θα πρέπει να γίνει με το γρονθοκόπημα και τον εκφοβισμό; Όλα αυτά είναι πλημμελήματα ή πταίσματα. Τι κάνουμε; Τα ανεχόμαστε; Τι απαντάμε στους αριστεριστές και στον ΣΥΡΙΖΑ, που αντέδρασαν τον Μάρτιο, όταν η πρυτανεία του ΕΜΠ κάλεσε τη Σήμανση (μετά από διαπιστωθείσες κλοπές υπολογιστών σε εργαστήρια) και ισχυρίστηκαν (ορθώς !!!) πως βάσει του νέου νόμου τα αδικήματα αυτά δεν ήταν κακουργήματα! Συνεπώς, σύμφωνα με τον νέο νόμο (σωστά !!!) δεν θα έπρεπε να κληθεί η Σήμανση και η Ασφάλεια! Ιδού η νέα καρικατούρα της «πολιτικά ορθής» κ. Γιαννάκου...

Τα κόμματα εξουσίας οφείλουν να καταλάβουν πως οι αναχρονιστικοί νόμοι «περί ασύλου» (που παραπέμπουν στον μεσαίωνα και στην αναγέννηση) δεν έχουν σήμερα νόημα. Ούτε έχουν νόημα οι αστείοι διαχωρισμοί μεταξύ κακουργημάτων, πλημμελημάτων ή πταισμάτων στον τελευταίο εξωφρενικό νόμο περί «ασύλου». Και ακόμα να καταλάβουν πως κανείς αστυνομικός και κανείς εισαγγελέας δεν μπορεί να δώσει αστυνομική ή νομική λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα που δημιούργησαν τα κόμματα. Ο νόμος για το «άσυλο» (και την εξ αυτού ομηρία των ΑΕΙ) τη χρεώνονται αποκλειστικά τα κόμματα που κολακεύουν τους νέους, αδιαφορώντας πως έτσι υπονομεύουν το μέλλον τους και το μέλλον της χώρας. Στις δημοκρατίες δεν πρέπει να υπάρχουν άδικες, αναχρονιστικές ή αστείες εξαιρέσεις εφαρμογής των νόμων. Ο αναχρονισμός του «ασύλου» οδήγησε στη δημιουργία μιας νησίδας ανομίας στα ΑΕΙ.

Μια νησίδα στην οποία δεν μπορεί να εφαρμοστεί ο ελληνικός ποινικός νόμος. Και αυτό είναι αντιδημοκρατικό. Η δημοκρατική λύση είναι: Ο ποινικός νόμος να εφαρμόζεται παντού και από αυτούς που είναι εντεταλμένοι να τον εφαρμόζουν. Όχι με δόσεις και περιορισμούς. Όχι με στρεβλές ερμηνείες και εξαιρέσεις. Όμως, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους πρέπει τα κόμματα εξουσίας να συμφωνήσουν και να οργανώσουν εκ νέου το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, αλλά και τη δημοκρατικοποίησή τους. Αυτοδιοίκητο και δημοκρατικοποίηση σημαίνουν πλήρης απελευθέρωση των ΑΕΙ από τον στενό εναγκαλισμό των πολιτικών κομμάτων και των νεολαιών τους τόσο στη διοίκηση, όσο και στη διαχείριση των ΑΕΙ. Να αναλάβουν τη δουλειά αυτή οι διδάσκοντες...

Αυτούς φυσικά θα ελέγχει, για τα οικονομικά πεπραγμένα τους, η κεντρική διοίκηση και, για το επιστημονικό τους έργο, η τακτική ανεξάρτητη αξιολόγηση (διεθνής και ελληνική).

Συμπέρασμα

Πρέπει τα πανεπιστήμια να επανέλθουν στην ακαδημαϊκή καθημερινότητα. Δεν μπορεί κάθε πικραμένος μαζί με την παρέα του να αυτοχαρακτηρίζεται «ομάδα φοιτητών για την υπεράσπιση της Κούνεβα» ή «ομάδα φοιτητών για την υπεράσπιση του “κοινωνικού ληστή” Βούτση» (το «κοινωνικός» φαίνεται εδώ για κάποιους πως εξαγιάζει το έγκλημα!) και να καταλαμβάνουν με τη βία ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα! Δεν είναι δυνατό μια «ομάδα φοιτητών για την υπεράσπιση της Γάζας» να διαλύει ένα ολόκληρο πανεπιστήμιο, ζητώντας από την ελληνική κυβέρνηση... να λύσει «εδώ και τώρα» το Μεσανατολικό!!! Έλεος...

Κατάργηση σήμερα του ασύλου σημαίνει απελευθέρωση των ΑΕΙ από τη βίαιη εξουσία των μειοψηφιών και ελευθερία της διακίνησης των ιδεών ξεπερνώντας την άγρια χειραγώγηση των εξτρεμιστών. Κατάργηση του ασύλου σημαίνει τέλος στις χειροδικίες, στους τραμπουκισμούς και στις καταλήψεις από βίαιες μειοψηφίες των ΑΕΙ. Κατάργηση του ασύλου σημαίνει περισσότερη ελευθερία στην πολιτική σκέψη και στην ακαδημαϊκή δράση. Όσοι θέλουν μια καλύτερη δημόσια παιδεία ας τολμήσουν και ας αγνοήσουν αυτούς που καλύπτονται πίσω από το σημερινό τραγικό αδιέξοδο..

του Διαμαντή Μπασαντή

Περιοδικό «Στρατηγική», τεύχος 176