Υπό κ. ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ιστορικού- Διδάκτορος Λουδοβικείου-Μαξιμιλιανείου
Πανεπιστημίου Μονάχου / Αναλυτού Διεθνούς Πολιτικής & Πολιτικής Ασφαλείας
Στο μνημειώδες έργο τους υπό τον τίτλο «Αμυντικές Πολιτικές των Εθνών», εκδοθέν προ 15ετίας, οι συγγραφείς DouglasMurray και Paul Viotti διετύπωναν την θεμελιώδη αρχή ότι η ορθή απάντηση στο «δίλημμα ασφαλείας» (security dilemma), το οποίο ταλανίζει όλα τα Κράτη[1] - ή, με άλλους λόγους, η εξασφάλιση της συνεχούς ανεξαρτήτου και ασφαλούς υπάρξεως - αποτελεί πρώτιστο σκοπό εκείνων που φέρουν την ευθύνη της λήψεως αποφάσεων για το παρόν και το μέλλον εκάστου Κράτους.
Η πολιτική δράση των ιθυνόντων για την εξυπηρέτηση του προαναφερθέντος σκοπού συνιστά την Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας. [2] Ειρήσθω εν παρόδω ότι επί των ημερών μας έχει καταστεί διεθνώς αποδεκτό ότι η Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας (National Security Policy) υπερβαίνει τα στενά όρια της Αμυντικής Πολιτικής και περιλαμβάνει το σύνολο των κρατικών ενεργειών που αποσκοπούν στην έγκαιρη και επαρκή διάθεση των καταλλήλων μέσων, διά των οποίων ικανοποιείται το αίτημα ασφαλείας ενός Έθνους και αποσοβείται κάθε άμεσος και ορατός κίνδυνος αλλά και κάθε λανθάνουσα απειλή κατά των Εθνικών Συμφερόντων.
Επομένως, στην Πολιτική για την Εθνική Ασφάλεια εμπίπτει - πέραν της Εθνικής Στρατιωτικής Αμυντικής Στρατηγικής, όπως αυτή ορίζεται από τον Sir Basil Liddell-Hart[3] και η οποία αποσκοπεί στην αντιμετώπιση πάσης εξωτερικής απειλής (external threat) - η σχεδίαση μιας Πολιτικής Εθνικής Συνοχής (Situational Security Policy, κατά Huntington), η οποία αποβλέπει στην πρόληψη ενδεχομένης διαβρώσεως (erosion) της Εθνικής Ασφαλείας από τάσεις και μεταβολές κοινωνικής, οικονομικής, δημογραφικής και οικολογικής φύσεως, οι επιπτώσεις και παρενέργειες των οποίων εκδηλώνονται σε βάθος χρόνου, καθώς επίσης, συναφώς, και η σχεδίαση μιας Πολιτικής Εσωτερικής Ασφαλείας (Internal Security Policy, κατάHuntington), η οποία αποσκοπεί στην αποσόβηση της υπονομεύσεως (subversion) της Εθνικής Ασφαλείας εκ των έσω.[4]
Μετά την λήξη του Διπολισμού εμφανίσθηκαν νέες απειλές, οι οποίες οδήγησαν σε περαιτέρω διεύρυνση του όρου «Εθνική Ασφάλεια». Αυτές διακρίνονται, κατά την τυπολογία του CharlesWeston, σε:
α) απειλές της Εξωτερικής Ασφαλείας,
β) απειλές της Εσωτερικής Ασφαλείας,
γ) Οικονομικές απειλές και
δ) Οικολογικές απειλές.
Βεβαίως, η διάκριση είναι καθαρώς μεθοδολογική, καθώς οι απειλές αυτές «αλληλοεπικαλύπτονται, αλληλεπιδρούν και ενισχύουν η μία την άλλη».[5]
Εν προκειμένω, οφείλει για άλλη μία φορά να υπογραμμισθεί ότι, στις επιφυλάξεις ορισμένων συγγραφέων αναφορικά με το εάν εξελίξεις που δεν συνοδεύονται από το στοιχείο της στρατιωτικής κινητοποιήσεως, συνιστούν απειλές κατά της Εθνικής Ασφαλείας, άλλοι εξέχοντες Δυτικοί επιστήμονες (Daniel Kaufman, Thomas Leney etc) διαπιστώνουν και υπογραμμίζουν ότι«σήμερα απαιτείται ένας πολύ ευρύτερος ορισμός της Εθνικής Ασφαλείας», ο οποίος σαφώς θα συμπεριλαμβάνει διπλωματικές, οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις, πέραν των στρατιωτικών.
Ιδίως, η Εσωτερική Ασφάλεια - μία έννοια, η οποία κατά την περίοδο της υφέσεως του Ψυχρού Πολέμου ετύγχανε διαρκώς μειουμένης δημοσιότητος - επανέρχεται σήμερα, στο ρευστό μεταδιπολικό διεθνές περιβάλλον, ολοένα και εντονότερα στο προσκήνιο, σε συνάρτηση πλέον με την δημογραφική απειλή και την απειλή γεωπολιτισμικής και γεωπολιτικής αναδιατάξεως χωρών και περιοχών - απειλή που εκπορεύεται από την Μαζική Μετανάστευση / Λαθρομετανάστευση.
Είναι, όμως, η Μαζική Μετανάστευση / Λαθρομετανάστευση απειλή για την Εθνική Ασφάλεια των Κρατών; Η απάντηση συνάγεται αβίαστα από την μελέτη πλείστων όσων ιστορικών παραδειγμάτων (από της εκ των έσω αλώσεως του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους από τους γερμανογενείς λαούς - αλλά και του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, μία χιλιετία αργότερα, από τουςτουρκογενείς λαούς- μέχρι της νεωτέρας Βαλκανικής Ιστορίας), αλλά και από την προσεκτική εξέταση των τρεχουσών εξελίξεων της διεθνούς πολιτικής καθώς και της προϊούσης γεωπολιτικής αναδιατάξεως ολοκλήρων περιοχών επί των ημερών μας.
Σήμερα, κατά την εκτίμηση εγκύρων αναλυτών, η Μαζική Μετανάστευση / Λαθρομετανάστευση απειλεί τα Κράτη με τους εξής τρόπους:
α) εισαγωγή πάσης φύσεως εθνοπολιτισμικών (ethnocultural) – εθνοφυλετικών/θρησκευτικών - διενέξεων και αντιμαχιών, δυναμένων να κλιμακωθούν σε ευθείες και άμεσες απειλές κατά της Εθνικής Ασφαλείας (π.χ. τέλεση τρομοκρατικών ενεργειών),
β) σταδιακή υπονόμευση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής καθ' όσον η Μαζική Μετανάστευση απειλεί τα κεκτημένα επίπεδα ευημερίας και κοινωνικής προνοίας ενός Έθνους (ενώ,απ'εναντίας, όταν η είσοδος μεταναστών γίνεται υπό έλεγχον και βάσει σαφώς ορισθέντων και αυστηρώς τηρουμένων ποιοτικών κριτηρίων μπορεί να συμβάλει στην ενίσχυση της Εθνικής Οικονομίας). Περαιτέρω, η Μ.Μ. διαβρώνει την εθνική και κοινωνική συνοχή διά του σχηματισμού παραλλήλων κοινωνιών (γκεττοποίηση) με συνέπειες την διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, την ανατροπή κρισίμων για την Εθνική Ασφάλεια δημογραφικών - ανθρωπογεωγραφικών ισορροπιών και την εμφάνιση, μακροπροθέσμως, εσωτερικών εθνοτικών/πολιτισμικών διενέξεων,
γ) ανεξέλεγκτη δράση στοιχείων του Διεθνούς Οργανωμένου Εγκλήματος, της Διεθνούς Ναρκω-Τρομοκρατίας(narcoterrorism), της Διεθνούς Διακινήσεως γυναικών και ανηλίκωνκ.λ.π..,[6]
δ) απειλή κατά της δημοσίας υγείας με την εισαγωγή εντός μιας χώρας νέων ή αγνώστων μέχρι τούδε νοσημάτων ή ιών, ή την επανεμφάνιση ασθενειών που εθεωρούντο από μακροτάτου χρόνου ως εκλιπούσες.
Επειδή, όμως, ατυχώς, μία σοβαρή συζήτηση περί Μαζικής Μεταναστεύσεως έχει καταστεί σήμερα εν Ελλάδι οιονεί αδύνατη, λόγω της κρατούσης ιδεοληπτικής εθελοτυφλώσεως και μονομερείας και της ασκουμένης ιδεολογικής τρομοκρατίας, οφείλουμε εδώ να διευκρινίσουμε τα στοιχειώδη, να προσπαθήσουμε να διαλύσουμε ευρέως διαδεδομένες πλάνες και ιδεολογήματα και να υπενθυμίζουμε ορισμένες αλήθειες:
Ο Νέστωρ της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας Helmut Schmidt, διατελέσας Καγκελλάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, εξέπληξε προ ετών την Κοινή Γνώμη ομολογώντας δημοσίως ότι ήταν μοιραίο λάθος, από της δεκαετίας του '60 και εντεύθεν, η εισαγωγή στην Γερμανία (και στην Ευρώπη εν γένει) εργατών από ξένες πολιτισμικές ζώνες, και δή από την Τουρκία. Τα προβλήματα που θα επέφερε αυτή η πολιτική υποτιμήθηκαν, και στην Γερμανία και στην Ευρώπη, επεσήμανε ο τέως Καγκελλάριος και εξήγησε ότι «πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες μπορούν να υπάρξουν ειρηνικώς μόνο υπό συνθήκες αυταρχικών καθεστώτων».
Ως παράδειγμα ανέφερε την περίπτωση της Σιγκαπούρης.[7]
Επί της ουσίας, ο Helmut Schmidt είχε απόλυτο δίκαιο: Το ιδεολόγημα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» - που τεχνηέντως και επιμόνως επιχειρούν να επιβάλουν ορισμένοι στα ιστορικάέθνη-κράτη της Ευρώπης - και φενάκη αποτελεί και επ' ουδενί συμβαδίζει με την δυτικού τύπου Δημοκρατία, η οποία προϋποθέτει έναν κοινό εθνοπολιτισμικό παρονομαστή, έναν υπαρκτό «βαθμό εθνολογικής και πολιτισμικής συνοχής», όπως μας υπενθύμισε ο Peter Brimelow, στο πολύκροτο βιβλίο του «Alien Nation».[8] Άλλωστε, εάν θέλουμε να ακριβολογήσουμε μέχρι κεραίας, ακόμη και ο όρος «πολυπολιτισμική κοινωνία» είναι, από την σκοπιά της Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας και της Εθνολογίας, αντίφαση καθ' εαυτήν, contradictioin adjecto, καθ'όσον μία κοινωνία δεν μπορεί να διέπεται ει μη μόνον από ένα πολιτισμό: Στο Κοινωνιολογικό Λεξικό η «κοινωνία» ορίζεται ως «μία ομάδα ατόμων, η οποία διακρίνεται μέσω ενός ιδιαιτέρου πολιτισμού (αξιακό σύστημα, παράδοση) και είναι ανεξάρτητη από άλλες ομαδοποιήσεις)»[9], ενώ τα μέλη της περί ης ο λόγος ομάδας συνδέονται μεταξύ τους με «συνείδηση του "εμείς"»(Wir-Bewusstsein), «συνεκτικό σύστημα συμβόλων» κ.λ.π.
Ο πολιτισμός (νοούμενος πάντοτε υπό την γερμανική έννοια της Kultur) είναι, κατά την διατύπωση του Wilhelm E.Mühlmann, ένας δεύτερος «συμβολικός κόσμος» (symbolische Welt), ο οποίος επικάθηται του πραγματικού, κατά τρόπον ώστε η εκ μέρους του συγκεκριμένου προσώπου πρόσληψη της «ούσης πραγματικότητος» να γίνεται μόνον μέσω αυτής της ιστορικώς προϋπαρχούσης «συμβολικής πραγματικότητος».[10] Συνεπώς, μόνον καταχρηστικώς δύναται να γίνεται λόγος περί πολυπολιτισμικών κοινωνιών, προκειμένου να υποδηλωθούν περιπτώσειςπαραλλήλων κοινωνιών διαβιουσών εντός της αυτής κρατικής επικρατείας (κατά κανόνα Αυτοκρατορίας, όπως θα δούμε ευθύς αμέσως).
Με όσα είπε ο ιστορικός ηγέτης της Γερμανικής και Ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς δεν ήλθε μόνον σε διαμετρική αντίθεση προς την γραμμή που σήμερα επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά και Αριστερά (και όχι μόνον). Συγχρόνως, προξένησε - ως εμφαίνεται και εκ των αντιδράσεων - σοβαρή ρωγμή σε αυτό το οποίο η διαπρεπής ισραηλινή ιστορικός BatYe'orέχει αποκαλέσει «Κουλτούρα Θανασίμων Ψευδών» (culture of deadly lies) των ευρωπαϊκών κοινωνιών, εννοώντας ως τοιαύτην την συρραφή από πρόδηλα ψεύδη και μισές αλήθειες που, ελέω μιας πρωτοφανούς για τα δεδομένα της Δυτικής φιλοσοφικής και πολιτικής παραδόσεως ιδεολογικής τρομοκρατίας [11], επικρατούν σήμερα σε ένα ουκ ευκαταφρόνητο τμήμα της ούτω καλουμένης προοδευτικής διανόησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών - ιδίως δε στην τάλαινα Ελλάδα, επικρατούν δυστυχώς καθ'ολοκληρίαν, αντιστάσεως μη ούσης, σε επίπεδο ΜΜΕ , πανεπιστημίων, παιδαγωγικών ινστιτούτων και εν γένει Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους.
Τυπικό παράδειγμα αυτής της «Κουλτούρας Θανασίμων Ψευδών» είναι η διαρκής και συστηματική προπαγάνδιση του ιδεολογήματος της «πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας», μολονότι κάθε σοβαρός επιστήμων που διαθέτει ιστορική γνώση και επίγνωση μπορεί να βεβαιώσει, εάν δεν εκκινεί από ιδεοληπτικής αφετηρίας, ότι η λεγόμενη «πολυπολιτισμικότητα» είναι τελείωςασύμβατη με συστήματα έστω και στοιχειωδώς δημοκρατικά. Πράγματι, είτε αναφερόμεθα στην κλασσική Αθήνατης αρχαιότητος, είτε στην πρώϊμη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, είτε στηνΒενετία των ύστερων Μεσαιωνικών και πρώϊμων Νεωτέρων Χρόνων, είτε στα νεώτερα ιστορικά συνταγματικά και δημοκρατικά Έθνη-Κράτη (Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία κ.λ.π.), παντού, το δημοκρατικό σύστημα διακυβερνήσεως καθώς επίσης και το σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης συνεβάδισαν με την σαφή, ιστορικά διαπιστωμένη, εμφάνιση και κυριαρχία ενόςσυγκεκριμένου πολιτισμού, υπό την έννοια ενός συγκεκριμένου συστήματος αξιών, παραστάσεων, συμβολισμών, συλλογικής μνήμης καικοινών υπονοουμένων (ο πολύς Hofstätter ομιλεί για «κοινά αυτονόητα»)[12], τα οποία μοιράζονταν όλα τα μέλη που συναποτελούσαν το κοινό σύνολο.
Σημειωτέον ότι εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε καν αυτές οι ΗΠΑ.[13] Εν αντιθέσει προς μία ευρέως διαδεδομένη σήμερα πλάνη, η θαυμαστή εκείνη Δημοκρατία των Founding Fathers του 18ου και 19ου αι. οικοδομήθηκε επί σαφούς καιδιακριτής εθνο-πολιτισμικής βάσεως, ήτοι ευρωπογενούς («λευκής», αν θέλετε) / ιουδαιοχριστιανικής (ο αφρικανικής καταγωγής πληθυσμός, που ευρίσκετο ήδη στο έδαφος των Πολιτειών όταν αυτές προχώρησαν στην ανεξαρτητοποίησή τους,δεν δύναται να θεωρηθεί ως ιδρυτική συνιστώσα της νεοπαγούς Δημοκρατίας καθ' όσον εστερείτο τότε πολιτικώνδικαιωμάτων - και το αυτό ίσχυε για τους κιτρίνης, σινικής ή ιαπωνικής, καταγωγής κατοίκους των ΗΠΑ ).[14] Και επίενάμισυ αιώνα περίπου, η μετανάστευση στις ΗΠΑ παρέμεινε και αυστηρώς ελεγχόμενη. Οι εξαιρέσεις που υπήρξαν έμελλε να οδηγήσουν, αργότερα, σε έγερση απειλής για την Εθνική Ασφάλεια και να θέσουν σε δοκιμασία το δικαιοκρατικό και πολιτικό σύστημα της χώρας. Κατά μακρές περιόδους μάλιστα, η μετανάστευση στις ΗΠΑ υπήρξε απολύτως απηγορευμένη, προκειμένου η κοινωνία υποδοχής να «χωνέψει» τους νεοαφιχθέντες, αλλά και αυστηρώς μονο-πολιτισμική υπόθεση. Ακόμη και αυτή η περίφημη φλογερή φράση του εθνικού συγγραφέως και εκ των Ιδρυτών Πατέρων της Δημοκρατίας Θωμά Παίηνγια την Αμερική ως πολιτικό «άσυλο της ανθρωπότητος» έχει τύχει αθλίας παραποιήσεως και νοηματικής διαστρεβλώσεως εκ μέρους της «προοδευτικής πολυπολιτισμικήςδιανόησης», κατά παγίαν άλλωστε πρακτική της τελευταίας: Στο περίφημο έργο του «Κοινός Νους», ο πολύς Thomas Paine είχε καταστήσει απολύτως σαφές ότι αντιλαμβανόταν την νεοπαγή Δημοκρατία ως άσυλο των εξ Ευρώπης διωκομένων («we claim brotherhood with every European Christian»).[15]
Η υπόθεση της «πολυπολιτισμικότητος» είναι και για τις ΗΠΑ σχετικά πρόσφατη: Ανάγεται στον μοιραίο εκείνο Μεταναστευτικό Νόμο του 1965, βάσει του οποίου, για πρώτη φορά, αντικαθίστατο το μέχρι τότε ισχύσαν, επί δύο αιώνες, ποιοτικό κριτήριο (εθνοπολιτισμικό και επαγγελματικό) με το κριτήριο της οικογενειακής επανενώσεως (familyreunification), γεγονός το οποίο έμελλε να έχει, έκτοτε, δεινές επιπτώσεις, καθώς επέφερε κατακόρυφη πτώση του επιπέδου των μεταναστών, αθρόα εισαγωγή τριτοκοσμικών μαζών, μη αφομοιωσίμων, καταχρηστική εκμετάλλευση των συστημάτων δημοσίας προνοίας και παιδείας, και ευρύτατη γκεττοποίηση, με την εμφάνιση πολλαπλών παραλλήλων κοινωνιών.[16] Ο GeorgeΒοrjas, Καθηγητής Δημοσίας Πολιτικής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, γράφει σχετικώς: «Οι σημερινοί μετανάστες είναι λιγότερο ικανοί από τους προκατόχους τους. Είναι σήμερα πολύ περισσότερο πιθανόν να ζητούν κοινωνική προστασία και βοήθεια, και πολύ περισσότερο πιθανόν να έχουν παιδιά ή να αποκτήσουν παιδιά τα οποία θα παραμείνουν σε πτωχές περιοχές - «γκέττο» - κεχωρισμένες από την υπόλοιπη κοινωνία».[17]
Έτσι, και ενώ μέχρι της εποχής εκείνης η ελεγχόμενη, λελογισμένη και εθνοπολιτισμικώς προσδιορισμένη μετανάστευσηήταν ευεργετική για την μεγάλη αυτή Δημοκρατία, η θέσπιση ως απολύτου κριτηρίου της οικογενειακής επανενώσεως -καταργηθέντος μάλιστα του εθνοπολιτισμικού κριτηρίου - ευθύνεται, καθ' ομολογίαν των Αμερικανών ρεαλιστών αναλυτών, για τηνσοβαρώτερη απειλή εναντίον της εθνοπολιτισμικής και κοινωνικής συνοχής και της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών στις ΗΠΑ, από της εποχής του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Ήδη δε εκφράζεται έντονη ανησυχία μήπως, εν τέλει, η εναπομείνασα Υπερδύναμη έχει την τύχη της Ρώμης, αλωθείσης έσωθεν υπό των «βαρβαρικών» στιφών![18] (όπως γράφει ο πολύςHuntington στο τελευταίο βαρυσήμαντο έργο του «Who Are We? The Crisis of American Indentity»).
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τυχαίο το ότι αυτό που σήμερα αποκαλείται «πολυ-πολιτισμική κοινωνία», ιστορικά, εμφανίζεται στην αχανή πολυεθνική/ πολυθρησκευτική/πολυγλωσσική Περσική Αυτοκρατορία, στην ύστερη Ρώμη (την Ρώμη της Αυτοκρατορίας και της Παρακμής) ή, για να έλθουμε στους Νεωτέρους Χρόνους, στις αυταρχικές Αυτοκρατορίες, όπως εκείνη των Αψβούργων στην Κεντρική Ευρώπη (Αυστρία/Αυστροουγγαρία), ή εκείνη τωνΡομανώφ στην τσαρική Ρωσσία. Και βεβαίως, κατ' εξοχήν «πολυπολιτισμική κοινωνία» ήταν το Οσμανικό/Οθωμανικό δεσποτικό Κράτος.
Προσέτι, οι κορυφαίοι θεωρητικοί του Δυτικού Φιλελευθερισμού, οι οποίοι - εν αντιθέσει προς τρέχουσες εσφαλμένες παραστάσεις - δεν διακρίνονταν από μονοδιάστατη οικονομιστικήαντίληψη των πραγμάτων, αλλά διέθεταν σαφώς αυτό που στην Ιστορία των Πολιτικών Θεωριών αποκαλούμε «normative background», θεωρούσαν αδιανόητη την ιδέα ότι μπορεί να συμβαδίσει η οικοδόμηση αστικής δημοκρατίας με ένα ανάλογο πολυ-αξιακό πλαίσιο, πιστεύοντας απ' εναντίας ότι ένας ικανοποιητικός βαθμός εθνολογικής και πολιτισμικής συνοχής είναι απολύτως αναγκαία προϋπόθεση υπάρξεως και ομαλής λειτουργίας και των δημοκρατικών θεσμών αλλά (ενδιαφέρον!) και της ελευθέρας οικονομίας. Την πίστη αυτή εκφράζουν, μεταξύ άλλων, στα γραπτά τους ο August Friedrich von Hayek και ο Μurray Rothbard. Αλλά και μόλις προσφάτως μας υπενθύμισε τα ανωτέρω ο διαπρεπής Βρεταννός συγγραφεύς DavidConway, στο θαυμάσιο έργο του «InDefence of the Realm. The Place of Nations in Classical Liberalism».[19]
Τόσον ο προαναφερθείς όσον και ο Brimelow καταδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας τα αδιέξοδα της μεταναστευτικής πολιτικής των Δυτικών Κρατών, κατά τις τελευταίες τρεις-τέσσερεις δεκαετίες. Κυρίως καταδεικνύεται πόσο ολέθριο σφάλμα, ιστορικών διαστάσεων, υπήρξε η απομάκρυνση από την παραδοσιακή αρχή της αφομοιώσεως (assimilation)των μεταναστών και η αντικατάστασή της από το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητος, το οποίο στην πράξη δεν οδήγησε ει μη στην δημιουργία παραλλήλων μικροκόσμων, χωρίς καμμία ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους και αποτελούντων, ipso facto, δεξαμενές ενός τεραστίου συγκρουσιακού δυναμικού. Εξαίρουν δε την ανάγκη να υπάρξει ένας καθορισμένος βαθμός εθνολογικής και πολιτισμικής συνοχής σε μία δυτική δημοκρατική κοινωνία, παραλλήλως προς την (εξ ίσου επιβεβλημένη) ανάγκη αυστηρού επανακαθορισμού και επαναπροσδιορισμού της μεταναστευτικής πολιτικής επί τη βάσει συγκεκριμένων ποιοτικών και εθνοπολιτισμικών κριτηρίων.
Σημειωτέον εν προκειμένω, ότι οι λοιπές Δυτικές Χώρες είχαν επίσης εισαγάγει, στο «πνεύμα του '68», αυτήν την ρήτρα-παγίδα: Η Γαλλία, επί παραδείγματι, την θέσπισε εν έτει 1974. Εν τω μεταξύ βεβαίως, μετανόησε πικρώς, και έσπευσε και αυτή, όπως και η Μ. Βρεταννία και η Γερμανία και η Ολλανδία και τα Σκανδιναυϊκά Κράτη, εν όψει των επιπτώσεων, νααναθεωρήσει την μεταναστευτική πολιτική επί το αυστηρότερον. Παραδόξως, όμως, οι ιθύνοντες εν Ελλάδι έκριναν σκόπιμο να εισαγάγουν, εν έτει 2005, στο πλαίσιο του λεγομένου «Μεταναστευτικού Νόμου»,αυτήν ακριβώς την διάταξη, που, διαπιστωμένα, τόσα αδιέξοδα επέφερε στις προηγμένες Δημοκρατίες, ενώ ταυτοχρόνως η μετα-νεωτερική, μετα-εθνική, «πολυπολιτισμικώς» φρονούσα «διανόηση» μέμφεται την Κυβέρνηση διότι, άκουσον-άκουσον, ο νόμος δεν είναι τόσο «φιλο-μεταναστευτικός» όσο αυτή θα ήθελε! Περί της ανάγκης να διαφυλαχθεί η κοινωνική συνοχή, η ανθρωπογεωγραφία, η εθνοπολιτισμική συνέχεια και η πολιτειακή σταθερότης του ιστορικού χώρου που λέγεται «Ελλάς» ούτε λέξις!!!
Για να επανέλθουμε,όμως, στο διεθνές σκηνικό - μακράν της υπό συνθήκας ιστορικής παρακμής τελούσης Ελλάδος (σχετικώς όρα Χ. Γιανναρά και Π. Κονδύλη) - «τα τρομοκρατικά πλήγματα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 (που έλαβαν χώρα) στις ΗΠΑ ανέδειξαν την μεταναστευτική πολιτική στις πρώτες θέσεις της ατζέντας των Αμερικανών ιθυνόντων για την Πολιτική Ασφαλείας», κατά την ερευνήτρια Kristine M.
Η Μεταναστευτική Πολιτική, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, υπάγεται και αυτή στον πρώτιστο σκοπό της Αμερικανικής Πολιτικής, κατά τον Gary Endelman, ήτοι: να καταστεί το έθνος ασφαλέστερο έναντι πάσης τρομοκρατικής απειλής. Και ο εν λόγω ερευνητής προσθέτει συναφώς: «Ακόμη και αν μία προτεινομένη μεταναστευτική πολιτική υπόσχεται να κάνει το έθνος περισσότερο ανταγωνιστικό (από οικονομικής απόψεως) (.), δεν έχει την παραμικρά πιθανότητα (να γίνει αποδεκτή από το Κράτος) ει μη μόνον εάν συγχρόνως χαλυβδώνει περιισσότερο την εσωτερική ασφάλεια των ΗΠΑ και αυξάνει την επαγρύπνηση για την διαφύλαξή της.»
Ο διεθνούς κύρους επιστήμων Myron Weiner, γνωστός για πλειάδα εξαιρέτων βιβλίων και δημοσιεύσεών του σχετικών με ζητήματα Μεταναστεύσεως, Μαζικής Μεταναστεύσεως και Μεταναστευτικής Πολιτικής, κατέδειξε στο πολύκροτο πρόσφατο έργο του "International Migration and Security" την άμεση και ουσιώδη διασύνδεση μεταξύ Μεταναστεύσεως και Εθνικής Ασφαλείας. Και εξήρε την ανάγκη να οράται και να εξετάζεται η μεταναστευτική πολιτική όχι μόνον εντός ενός οικονομικού πλαισίου, αλλά και ενός πλαισίου πολιτικής ασφαλείας. Σε ένα προγενέστερο, φημισμένο, έργο του («GlobalMigration Crisis») αντιμετώπιζε την κρίση που συνιστά για τα κράτη η παρουσία ανά την υφήλιο 100 εκατομμυρίωνμεταναστών και προσφύγων (άλλες πηγές κάνουν λόγο για 150 εκατομμύρια).
Σε θεωρητικό επίπεδο, ο Myron Weiner διέκρινε τρεις περιπτώσεις κατά τις οποίες, στις ΗΠΑ, η Μετανάστευση αποτελεί, κατ' αρχήν, ζήτημα Εθνικής Ασφαλείας:
- Πρώτον, όταν οι μετανάστες / πρόσφυγες διατηρούν τους δεσμούς τους με τις χώρες καταγωγής (κλασσικό ιστορικό παράδειγμα η παρουσία μιας πολυπληθούς κουβανικήςμεταναστευτικής / προσφυγικής κοινότητος και οι εξ αυτού του γεγονότος απορρέουσες συνέπειες και επιπτώσεις στην πολιτική των ΗΠΑ) .
- Δεύτερον, όταν οι μετανάστες / πρόσφυγες εμφορούνται από πολιτικές ή ιδεολογικές αρχές που δύνανται να αποβούνεπιζήμιες για την χώρα υποδοχής (ιστορικό παράδειγμα, την επομένη του Β Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1950, η παρουσία στις ΗΠΑ ικανού αριθμού εμιγκρέδων από την Ευρώπη ή την Λατινική Αμερική, που ενεφορούντο απόφιλοσοβιετικά/κομμουνιστικά φρονήματα και εθεωρήθησαν ως απειλή κατά της Εθνικής Ασφαλείας της φιλοξενούσης χώρας).
- Τρίτον, όταν οι μετανάστες / πρόσφυγες μπορούν να θεωρηθούν ως απειλή κατά της εθνολογικής ταυτότητος και εθνοπολιτισμικής προσωπικότητος της χώρας (αυτή είναι η περίπτωση της μαζικής εισόδου τις τελευταίες δεκαετίες, μετά το 1965, Μεξικανών κυρίως μεταναστών/ λαθρομεταναστών).
(Ειρήσθω εν παρόδω ότι στην ελληνική περίπτωση συντρέχουν και τα τρία προαναφερθέντα κριτήρια του Μύρωνος Γουάϊνερ: Η πολυπληθέστατη, συμπαγής και δημογραφικώς ζωτικώτατη μάζα των Αλβανών επήλυδων εν Ελλάδι συνιστά - και μόνον ως εκ του δυσαναλόγου όγκου της - απειλή κατά της εθνοπολιτισμικής ταυτότητος της Ελλάδος. Διατηρεί ισχυρούς τους δεσμούς με την μητέρα πατρίδα. Και εμφορείται, αν όχι εξ ολοκλήρου, πάντως οπωσδήποτε ένα σημαντικό τμήμα της, από ιδεολογία σαφώς εχθρική έναντι της Ελλάδος: προδήλως ισχυρό εθνικισμό(οικοδομηθέντα αδιατάρακτα, από του έτους 1913 μέχρι σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον Έλληνα «Εχθρό» που φέρεται ως παρανόμως οικειοποιηθείς και κατέχων πανάρχαια, δήθεν, εδάφη του Αλβανικού Έθνους! ) καθώς και ρωμαλέα πίστη στην ιδεολογία του Μεγαλο-Αλβανικού Αλυτρωτισμού και Αναθεωρητισμού).
Η Ellen Schreckler επέκρινε επίσης την τάση πολλών επιστημόνων να εστιάζουν κυρίως στην οικονομική παρά στηνπολιτική πτυχή του μεταναστευτικού φαινομένου. Η περί ης ο λόγος επιστήμων ασχολήθηκε με τις μαζικές απελάσεις μεταναστών και προσφύγων κατά την πρώτη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.[20]
Ιστορικά, η βιβλιογραφία διακρίνει τρεις περιπτώσεις όπου η Μετανάστευση ευθέως και κατά τρόπον άμεσο ανήχθη σεζήτημα εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ:
- Πρώτον, στην περίπτωση των ιαπωνικής καταγωγής μεταναστών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι συνελήφθησαν και ενεκλείσθησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μετά την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Βάσει της Εκτελεστικής Οδηγίας που εξέδωσε ο Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ την 19η Φεβρουαρίου 1942 (Executive Order9066), 110.000 Αμερικανοί πολίτες ιαπωνικής καταγωγής και Ιάπωνες μετανάστες εγκατεστημένοι στις ΗΠΑ συνελήφθησαν και ενεκλείσθησαν σε στρατόπεδα στις Μεσο-Δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ, μακράν της πρωτευούσης και των ακτών της χώρας, μεταξύ των ετών 1942 και 1947. Σημειωτέον ότι τα δύο τρίτα εξ αυτών κατείχαν την αμερικανική υπηκοότητα! Αναλόγως έδρασαν το αυτό διάστημα οι Αμερικανοί ιθύνοντες και έναντι πολλών χιλιάδων γερμανικής και ιταλικήςκαταγωγής Αμερικανών. Ειρήσθω δε ότι την ιδία περίοδο έλαβε χώρα μία σημαντική αναδιοργάνωση των κρατικών υπηρεσιών:
Η αρμοδία για μεταναστευτικά ζητήματα υπηρεσία «Immigration and Naturalization Service» (INS) έπαυσε να υπάγεται στην δικαιοδοσία του Department of Labor και υπήχθη σε εκείνην του Department of Justice, ακριβώς για να τονισθεί η παράμετρος της εσωτερικής ασφαλείας (οι ΗΠΑ, όπως άλλωστε και οι περισσότερες Δυτικές χώρες, δεν διαθέτουν Υπουργείο Δημ. Τάξεως - προσφάτως απέκτησαν Υπουργείο Εσωτερικής Ασφαλείας).
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι οι Αρχές του Κράτους έδρασαν κατά τρόπον σαφώς παραβιάζοντα το τεκμήριον της αθωότητος (αφού απαξάπαντες εθεωρήθησαν «enemies to the state», εξ αιτίας της φυλετικής καταγωγής τους και μόνον) καθώς και τους θεμελιώδεις αξιακούς κώδικες της Αμερικανικής Δημοκρατίας αλλά και του Δυτικού Κράτους Δικαίου εν γένει: «Bill ofRights», «Equal Protection Clause» κ.ο.κ. Αλλ' αυτή ακριβώς η υπέρβαση των ορίων που μία προηγμένη δημοκρατία έθετε στον εαυτόν της καταδεικνύει την κρίσιμη σημασία που εθεωρήθη ότι έχει η Μετανάστευση για την Εθνική Ασφάλεια. Συνεπώς, ο - κατά τα λοιπά εξόχως φιλελεύθερος - Ρούζβελτ ενήργησε όπως προσήκει σε αυτές τις περιπτώσεις: ήτοι βάσει της αρχής ότι υπέρτατος νόμος είναι η προστασία της Πατρίδος (θεμελιώδους αρχής, απαρεγκλίτως τηρουμένης σε κάθε σοβαρή χώρα που σέβεται τον εαυτόν της - πλην Ελλάδος, φυσικά!).
- Δεύτερο ιστορικό παράδειγμα είναι η απέλαση μεγάλου αριθμού εμιγκρέδων και προσφύγων εξ Ευρώπης ή Λατινικής Αμερικής από τις ΗΠΑ κατά την δεκαετία του '50 (εποχή Μακάρθυ). Υπό το κλίμα του Ψυχρού Πολέμου, οι μετανάστες εθεωρήθησαν, κατά την Έλλεν Σρέκλερ, «επιρρεπείς στην κομμουνιστική επιρροή» και επομένως ύποπτοι τελέσεως αντιαμερικανικών δραστηριοτήτων. Βάσει, λοιπόν, της Νομοθετικής Πράξεως McCarran - Walter του 1952, η Υπηρεσία Μεταναστεύσεως INS και το Υπουργείο Δικαιοσύνης προέβησαν στην στέρηση πολιτικών ελευθεριών και, τελικώς, στην απέλαση χιλιάδων ατόμων.
- Τρίτο ιστορικό παράδειγμα αμέσου διασυνδέσεως της Μεταναστεύσεως με την Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας αποτελεί η αναβίωση πρακτικών αναλόγων με τις προαναφερθείσες του 1942 και του 1952 μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, αναφορικώς προς άτομα αραβομουσουλμανικής ταυτότητος ή καταγωγής. Το γεγονός μάλιστα έδωσε λαβή σε αυστηρά σχόλια: Η Holland σημειώνει ότι «Αμερικανοί Μουσουλμάνοι, 6.000 νέοι άνδρες αραβικής καταγωγής, στοχοποιήθηκαν υπό της Κυβερνήσεώς μας και υπέστησαν ανακρίσεις υπό Δημοσίας Αρχής, αδίκως, μόνον και μόνον επί τη βάσει της θρησκευτικής και εθνοτικής καταγωγής των, όπως οι Αμερικανοϊάπωνες του '40». Άλλοι αναλυτές επισημαίνουν την προτεραιότητα που έχει η Εθνική Ασφάλεια έναντι των δικαιωμάτων των πολιτών, ή πολλώ μάλλον των μεταναστών που δεν είναι καν πολίτες, αλλ' απλώς διαμένουν σε μία χώρα. Σε κάθε περίπτωση, είναι πρόδηλον ότι τα πλήγματα της 11/9 επανέφεραν στο οπτικό πεδίο πολιτικών ιθυνόντων και αναλυτών ασφαλείας ζητήματα όπως η σχέση μιας εθνικής διασποράς / ομογένειας με την ασφάλειατης χώρας υποδοχής, την πολιτική βία και τρομοκρατία, το λεπτό και ακανθώδες ζήτημα της λεγομένης διττής νομιμοφροσύνης των μεταναστών κ.ο.κ.[21] Σε αυτό συνετέλεσε ασφαλώς και το ότι και οι δεκαεννέα (19) δράστες που συμμετέσχον στις επιθέσεις της 11/9 κατά του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου είχαν εισέλθει νομίμως στην επικράτεια των ΗΠΑ.
Στο πλαίσιο αυτό, οι ιθύνοντες του νεοσυσταθέντος Υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας (Office of Homeland Security) - με την πολύτιμη αρωγή αναλυτών των ινστιτούτων και δεξαμενών σκέψεως - προέβησαν σε ακριβή και εξονυχιστικό επανέλεγχο πάσης πτυχής της υφισταμένης μεταναστευτικής πολιτικής.
Αυτά ως προς την υπερατλαντική Δημοκρατία. Ας δούμε, όμως, τί συμβαίνει στην Γηραιά Ήπειρο.
Δεν έχομε, ασφαλώς, λησμονήσει την πρόσφατη εθνοπολιτισμική σύγκρουση στην Γαλλία, η οποία συνεκλόνισε την μεγάλη αυτή ηπειρωτική Ευρωπαϊκή Δύναμη τον Οκτώβριο-Νοέμβριο 2005. Η σύγκρουση εξερράγη την 27η Οκτωβρίου στο προάστιο των ΠαρισίωνClichy-sous-Bois,εξ αφορμής του θανάτου δύο ατόμων νεαράς ηλικίας και αφροαραβικής/ μουσουλμανικής/ μεταναστευτικής καταγωγής, επελθόντος λόγω ατυχήματος, ενώ επιχειρούσαν να διαφύγουν εξακρίβωση στοιχείων από τις Αρχές Ασφαλείας). Μετά ταύτα, η σύγκρουση εξαπλώθηκε ραγδαίως στα κατοικούμενα από το μουσουλμανικό/ αφροαραβικό/ μεταναστευτικό στοιχείο προάστια τριακοσίων περίπου (300) αστικών κέντρων της χώρας -, μεταξύ αυτών: Στρασβούργο, Λίλλη, Νίκαια, Ρουένη, Τουλούζη, Αμιένη, Μασσαλία, Ντιζόν, Άβρη κ.λ.π.
Επρόκειτο περί απειλής κατά της Εθνικής Ασφαλείας; Ας ομιλήσουν τα γεγονότα: Πανθομολογουμένως επρόκειτο για τηνσοβαρώτερη κρίση της Γαλλικής Δημοκρατίας από της εποχής της Κρίσεως της Αλγερίας (1955), όπως φαίνεται και εκ του γεγονότος ότι ο Υπουργός των Εσωτερικών εισηγήθηκε στον Πρωθυπουργό, και αυτός με την σειρά του στην Βουλή, το Π.Δ. υπ' αριθμ. 2005-1387 της 8ης Νοεμβρίου 2005 σχετικό προς την εφαρμογή του Νόμου υπ'αριθμ. 55-385 της 3ης Απριλίου 1955, ο οποίος ορίζει την κήρυξη ολοκλήρου της εθνικής επικρατείας σεκατάσταση εκτάκτου ανάγκης (déclaration de l' étatd' urgence). Η Εθνική Αντιπροσωπεία εψήφισε το προαναφερθέν Διάταγμα, το οποίο και ίσχυσε από της 9ης Νοεμβρίου, προβλέπον την παραχώρηση ευρυτάτων εξουσιών στους Νομάρχες, ιδιαιτέρως δε και ρητώς την εκ μέρους τους επιβολήαπαγορεύσεως κυκλοφορίας. Η αρχικώς προβλεπομένη διάρκεια 12 ημερών παρετάθη επί τρίμηνον.[22]
«Αληθή περίπτωση αντάρτικου πόλεων» (urban guerrilla) χαρακτήρισε το φαινόμενο ο Jean-Louis Debre, εκπρόσωπος τηςAssemblée Nationale και Δήμαρχος του Evreux, ενώ χαρακτηριστική είναι και η τοποθέτηση των πλέον αρμοδίων, εκείνων που επί εβδομάδες και νυχθημερόν βίωσαν και βιώνουν άμεσα την κατάσταση: Η Εθνική Ένωση Αστυνομικώνχαρακτήρισε το φαινόμενο «εμφύλιο πόλεμο» και ζήτησε από την Κυβέρνηση την επέμβαση του Στρατού.[23] Εν τούτοις, και παρά την προσφυγή στην νομοθεσία εκτάκτου ανάγκης του 1955, η Γαλλική Κυβέρνηση απέφυγε εσκεμμένως και συστηματικώς, στις επίσημες δηλώσεις της, την αναφορά στην απηγορευμένη λέξη «Ισλάμ» και γενικώς ο,τιδήποτε θα ηδύνατο να εκληφθεί ως παραδοχή ότι στην χώρα διεξάγεται εθνοπολιτισμική σύγκρουση χαμηλής εντάσεως (lοw intensity ethnoculturalconflict). Το αυτό ισχύει και για τις Αρχές Ασφαλείας της Γαλλίας, των οποίων είναι γνωστή και παροιμιώδης η άκρα μυστικότης με την οποία περιβάλλουν ένα ζήτημα που θεωρείται «affaire d' état».
Εν τούτοις, έγκυροι αναλυτές της Δυτικής «security community», όπως ο Michael Radu, εξέχον στέλεχος του Κέντρου Τρομοκρατίας, Αντιτρομοκρατίας και Εσωτερικής Ασφαλείας(Center on Terrorism, Counter-Terrorism and HomelandSecurity) του Ινστιτούτου Ερευνών Εξωτερικής Πολιτικής (Foreign Policy Research Institute) των ΗΠΑ, δεν εκφράζουν την παραμικρά αμφιβολία περί του εθνο-πολιτισμικού (ισλαμικού) χαρακτήρα του φαινομένου.[24] Περαιτέρω, διαβεβαιώνουν ότι οι αρμόδιοι της «Direction des Renseignements Generaux» (το γαλλικό αντίστοιχο της CIA) και της «Direction de la Surveillance du Territoire » (DST: το γαλλικό αντίστοιχο του FBI) είχαν από πολλών ετών απευθύνει αυστηρές προειδοποιήσεις προς την ιθύνουσα πολιτική ελίτ των Παρισίων για την επερχομένη εθνοπολιτισμική έκρηξη - οι οποίες, κατά τα φαινόμενα, εν πολλοίς αγνοήθηκαν (Arnaud de Borchgrave). Και η Γαλλία κατέστη πεδίο φυλετικών ταραχών.
«Διότι αυτό είναι φυλετικές ταραχές», κατά την διαπίστωση του Καθηγητού Steven Ekovich από το Αμερικανικό Πανεπ/μιο των Παρισίων.[25] Αφ' ης στιγμής ετέθη εν ισχύϊ το Διάταγμα περί Καταστάσεως Εκτάκτου Ανάγκης, η κρίση έβη σαφώς προς εκτόνωσιν.
Ένας πρώτος απολογισμός ανθρωπίνων απωλειών και υλικών ζημιών - μέχρι 11ης Νοεμβρίου 2005 - είχε ως ακολούθως:
- Νεκροί: ένας Γάλλος πολίτης, 60 ετών, γαλλικής (ευρωπαϊκής) καταγωγής, χριστιανικού θρησκεύματος, μικροαστικής κοινωνικοοικονομικής προελεύσεως, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από εξαγριωμένους ταραχοποιούς εμπρός στην είσοδο της κατοικίας του.
- Βαρέως τραυματισθέντες: πέντε πολίτες και μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας, μεταξύ αυτών μία γυναίκα με σωματική αναπηρία και κινητικά προβλήματα, την οποία περιέλουσαν με βενζίνη και πυρπόλησαν οι ταραχοποιοί, ένας Πυροσβέστης επίσης πυρποληθείς, μία μητέρα συνοδεύουσα το νήπιο τέκνο της και δύο Αστυνομικοί πυροβοληθέντες διά κυνηγετικού όπλου.
- Ελαφρώς τραυματισθέντες: 75 Αστυνομικοί των Λόχων Ασφαλείας της Δημοκρατίας (Companies Républicaines de laS écurité / CRS) και των λοιπών Υπηρεσιών της Χωροφυλακής(Gendarmerie), 36 Νοσηλευτές και Οδηγοί των Υπηρεσιών Πρώτων Βοηθειών, και εκατοντάδες άμαχοι πολίτες και ταραχοποιοί.
- Υλικές ζημίες: 7000 οχήματα πυρποληθέντα, ιδιωτικά και δημόσια (Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αστυνομικά, πυροσβεστικά, νοσοκομειακά κ.λ.π.), εκατοντάδες δημόσια και δημοτικά καταστήματα πυρποληθέντα και καταστραφέντα ολικώς ή μερικώς (Σχολεία, Νηπιαγωγεία, Βρεφοκομικοί Σταθμοί, Κέντρα Νεότητος, Πολιτιστικά Κέντρα, Υποκαταστήματα Κοινωνικής Προνοίας, Κέντρα Υγείας, Υπηρεσίες Εφορίας, Νομαρχίες, Αστυνομικά Τμήματα, Σταθμοί Κοινωνικής Υποστηρίξεως, Κέντρα Υποστηρίξεως Γυναικών και Βιβλιοθήκες), ιδιωτικά καταστήματα πάσης επαγγελματικής χρήσεως, θρησκευτικά καθιδρύματα (ναοί, κοιμητήρια κ.λ.π.).[26]
Αλλά και η παραδοσιακώς υπερ-φιλελεύθερη Ολλανδία συγκλονίζεται από έξαρση της εθνοφυλετικής και εθνοπολιτικής βίας τα τελευταία έτη. Ο επικεφαλής της Κ.Ο. των Φιλελευθέρων Jozias vanAartsen ομολογεί λίαν χαρακτηριστικώς: «Από το 1940 δεν αντιμετωπίσαμε πιο επικίνδυνο εχθρό της κοινωνικής υπάρξεώς μας.»
Αναφορικά δε με την νέα - ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΗ -μεταναστευτική πολιτική της χώρας και, συνακολούθως, την στάση των Αρχών έναντι της εγκληματικότητος και παραβατικότητος των μεταναστών, ηΥπουργός Μεταναστεύσεως της (σοσιαλδημοκρατικής) Κυβερνήσεως Rita Verdonk διεκήρυξε προς πάσαν κατεύθυνσιν: «Υπήρξαμε πολύ μαλθακοί. Απαιτούνται καθαρά λόγια! Η ώρα της τεϊοποσίας τελείωσε!» [27] Καθ'όσον αφορά, εξ άλλου, στο ζήτημα της ενσωματώσεως, η Ολλανδή Υπουργός υπεγράμμισε με έμφαση: «Δεν είναι υποχρέωση της χώρας υποδοχής να ενσωματώσει τους μετανάστες! Ο μετανάστης οφείλει να ενσωματωθεί εάν θέλει να αξιοποιήσει την ευκαιρία που του παρέχεται. Αν δεν το πράξει, πρέπει να φύγει!»[28] Παρενθετικόν ερώτημα: Διανοείστε Έλληνα πολιτικό να προβαίνει σε αντίστοιχη δήλωση;
Μετά και την εμπειρία των τελευταίων ετών από την εθνοπολιτισμική - ιδία ισλαμιστική - βία και τρομοκρατία (από την Βρεταννία και τις Σκανδιναβικές Χώρες έως την Γαλλία, την Ολλανδία και το Βέλγιο), οι υπεύθυνοι πολιτικοί ιθύνοντες, που ενεργούν με αίσθηση ευθύνης έναντι του Λαού που τους εκλέγει και του εθνικού-κρατικού σχηματισμού τον οποίο διευθύνουν, αλλά και οιρεαλιστές αναλυτές, που λειτουργούν με γνώμονα την λογική κρίση και την εμπειρικοϊστορική γνώση και δεν ασπάζονται τα μεταφυσικά δόγματα της Πολιτικής Θεολογίας (Paul Gottfried) του «Πολυπολιτισμικού» Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού, γνωρίζουν ότι επιβάλλεται ριζικός επαναπροσδιορισμός της μεταναστευτικής πολιτικής επί το αυστηρότερον - με ιδιαίτερη συνεξέταση της παραμέτρου της εθνικής ασφαλείας. Διότι έχουν επίγνωσι του ότι οι συνταγές του «κράτους-ψυχοθεραπευτού» θα αποδειχθούν, στην καλύτερη περίπτωση, ημίμετρα. Άλλωστε, με το γνώριμο βρεταννικό φλέγμα, το έθεσε και ο TimothyGarton Ash: «Έξι χιλιάδες πυρπολημένα αυτοκίνητα δεν θα φαίνονται τίποτε περισσότερο παρά ορεκτικά» («hors-d'oeuvre»)[29] εν όψει όσων επέρχονται, δεδομένου ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός θα βαίνει αυξανόμενος,προϊόντος του χρόνου, ένεκα του υψηλού δείκτου γεννήσεων, ενώ, καθ' όλες τις ενδείξεις, θα συνεχισθεί και η τριτοκοσμικήμετανάστευση προς την Ευρώπη.
Βεβαίως, η «κουλτούρα θανασίμων ψευδών» συγκαλύπτει την αμείλικτη κοινωνική πραγματικότητα της συγχρόνου Ευρώπης - μία πραγματικότητα διαρκούς εθνοπολιτισμικής συγκρούσεως χαμηλής εντάσεως - πίσω από τις ωραιοποιήσεις και εξιδανικεύσεις των πολιτικών ιθυνόντων και γνωμηγητόρων (νεοελληνιστί: opinion leaders) αλλά και πίσω από τους (απαράδεκτους για την Δυτική φιλελεύθερη παράδοση) φραγμούς σκέψεως και εκφράσεως που έχουν επιβάλλει (σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο), οι εκπρόσωποι του ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού, χρησιμοποιώντας ως «ιεροεξεταστικό τροχό» το ιδεολόγημα του «Αντιρατσισμού», περί του οποίου γνωρίζουμε, το αργότερο από τον Taguieff, ότι δεν είναι παρά ρατσισμός με αντεστραμμένο πρόσημο.[30]
Ιδιαιτέρως στην απευκταία πλην θεωρουμένη ως πολύ πιθανή, πλέον, περίπτωση εντάξεως της Τουρκίας στην ΕΕ, διαφαίνεται ορατό το ενδεχόμενο να δικαιώσουν οι εξελίξεις στην Ευρώπη τον Νέστορα της γερμανικής δημοσιογραφίας PeterScholl-Latour. Ο παλαίμαχος δημοσιογράφος, διατελέσας επί σειράν δεκαετιών ανταποκριτής του Δευτέρου Κρατικού Τηλεοπτικού Διαύλου(ZDF) και Δ/ντής της Δυτικογερμανικής Κρατικής Ραδιοφωνίας (WDR), αλλά και συγγραφεύς και ανατολιστής, ευρέθη την τελευταία 15ετία λοιδορούμενος, από τους επαγγελματίες «αντιρατσιστές», λόγω της εναντιώσεώς του στην Μαζική Μετανάστευση μουσουλμανικών μαζών προς την γηραιά ήπειρο (είχε δε χαρακτηρίσει το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητος ως «βλακώδη νεολογισμό του συρμού»).
Ο Peter Scholl-Latour, λοιπόν, είχε προειδοποιήσει ότι το μείγμα της ακολουθούμενης μεταναστευτικής πολιτικής σε συνδυασμό με την δυναμική της ενταξιακής πορείας της Τουρκίαςθα οδηγήσει σε «bosnische Verhältnisse» (ήγουν:Συνθήκες Βοσνίας) και στην Δυτική Ευρώπη![31]
Συναφώς, ο (υπεράνω πάσης υποψίας επί ρατσισμώ καθ' ότι γνωστός φιλελεύθερος) Ολλανδός πολιτικός και διατελέσας Επίτροπος της ΕΕ Fritz Bolkestein το διατυπώνει με αξιοσημείωτο πολιτικό θάρρος: «Σε δέκα, δεκαπέντε χρόνια, θα υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες πόλεις πλειονότητες ανθρώπων μη δυτικής καταγωγής». Συνέπεια τούτου: «Οι άλλοτε ξακουστές για την ευημερία τους πόλεις μας θα καταντήσουν ζώνες φτώχειας».[32]
Ο εν λόγω πολιτικός, ο μόνος μεταξύ τριάντα επιτρόπων που είχε ταχθεί δημοσίως και ρητώς κατά της εντάξεως της Τουρκίας στην ΕΕ, καταγγέλλει την ευθύνη των Ευρωπαίων ιθυνόντων και των «λεγομένων πολιτικών ηγετών» στο ζήτημα της Τουρκίας, αλλά και τον ρόλο του «καρτέλλ διαμορφωτών της Κοινής Γνώμης», διότι παρεμπόδισε συστηματικώς την διεξαγωγή ενός δημοσίου διαλόγου για το μείζον ζήτημα της μεταναστεύσεως, και ειδικώτερα της μουσουλμανικής μεταναστεύσεως στην Ευρώπη.[33] Θεωρεί ότι τα συμπεράσματα θα ήσαν τελείως διαφορετικά από ό,τι επιτάσσει η κρατούσα ιδεολογία της «political correctness», και για τον λόγο αυτό το καρτέλλ «διανοουμένων» και«διαμορφωτών Κοινής Γνώμης» απαγορεύει επί δεκαετίες τον ελεύθερο δημόσιο διάλογο. Βεβαίως, δι' αυτού του τρόπου δεν επιλύεται το πρόβλημα, «το μεγαλύτερο ζήτημα για την Ευρώπη» κατά τον Ολλανδό πολιτικό. Το μόνο που επιτυγχάνει η ιδεοληψία των διανοουμένων και η δειλία των πολιτικών είναι να ενισχύει την ανάπτυξη, όπως γράφει επί λέξει, ενός «δεξιού λαϊκιστικού κινήματος αντιστάσεως του γηγενούς πληθυσμού», εξέλιξη την οποία ο ίδιος θεωρεί αναπόφευκτη.[34]
Σημειωτέον ότι, εν τω μεταξύ, υπό το βάρος της ολοένα διογκουμένης αντιστάσεως των κυριάρχων Λαών, σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. (εξαιρουμένης μέχρι προ καιρού της Ισπανίας, η οποία όμως μετέβαλε και αυτή γραμμή πλεύσεως)λαμβάνονται λίαν αυστηρά μέτρα για τον έλεγχο και τον περιορισμό της Μεταναστεύσεως, παρά τις αντίθετες συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (η τελευταία συστήνει, στην «Πράσινη Βίβλο» για την Μετανάστευση, «την διατήρηση σταθερών μεταναστευτικών εισροών στην Ευρώπη», χωρίς βεβαίως και να κόπτεται για τις επιπτώσεις και παρενέργειες, το τίμημα των οποίων άλλωστε θα κληθούν να καταβάλουν, τις επόμενες δεκαετίες, όχι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών αλλά οι απλοί πολίτες, και δη των μεσαίων και κατωτέρων οικονομικών στρωμάτων, που θα βλέπουν το περιβάλλον εντός του οποίου ζουν να επιδεινούται δραματικώς).
Εν τούτοις, η Ολλανδία, η Μ. Βρεταννία, η Δανία, η Αυστρία, ηΓερμανία, η Σουηδία κλπ έχουν ήδη εισαγάγει αυστηρότατο νομοθετικό πλαίσιο - αγνοώντας, και δικαίως, τις διεθνιστικές ιδεοληψίες της Νομενκλατούρας των Βρυξελλών. Μάλιστα δε το Λονδίνο εζήτησε και επέτυχε, ως γνωστόν, την εξαίρεσή του από το καθεστώς της Συνθήκης Σέγκεν, με κυρία αιτιολογία ακριβώς την διατήρηση του εθνικού ελέγχου της ροής μεταναστών από την ευρωπαϊκή ήπειρο προς τις Βρεταννικές Νήσους. Προ διετίας δε εξήγγειλε νέο νόμο που καθιστά άκρως επιλεκτική και ποιοτική την Μετανάστευση προς το Ηνωμένο Βασίλειο, με στόχο την προσέλκυση εξειδικευμένων επιστημόνων στα πεδία της Ιατρικής και των «τεχνολογιών αιχμής». Αλλά και στην απέναντι ηπειρωτική ακτή, ο Γάλλος Υπουργός Εσωτερικών (και κατά πάσαν πιθανότητα διάδοχος του Προέδρου Σιράκ στις εκλογές του 2007) Νικολά Σαρκοζύ εξέπεμψε ένα ευκρινέστατο μήνυμα, αυξάνοντας κατά 50% τις απελάσεις παρανόμων μεταναστών.
Προδήλως, τα ανωτέρω διαπιστωθέντα, υπό των δυτικών κρατών, περί αποτυχίας της επί σειράν ετών εφαρμοσθείσης μεταναστευτικής πολιτικής και, άρα, περί κατεπειγούσης ανάγκης επαναχαράξεώς της, ισχύουν καθ' ολοκληρίαν και για την Ελλάδα - ιδιαιτέρως δε σε συνάρτηση με την μείζονα απειλή για την Εθνική μας Ασφάλεια, την οποία θα αποτελέσει, μετά βεβαιότητος, ο Αλβανικός Αναθεωρητισμός εντός της προσεχούς 20ετίας - ιδίως μετά και την ολοκλήρωση και επισημοποίηση της αποσχίσεως του Κοσσυφοπεδίου.
Εν προκειμένω, πρέπει ευθαρσώς να λεχθεί ότι ξενίζει το γεγονός ότι οι εξελίξεις αυτές δεν φαίνεται να ανησυχούν τους Έλληνες πολιτικούς, ακόμη ολιγώτερο δε την πλέουσα σε πελάγη «πολυπολιτισμικής» μακαριότητος «διανόηση» και τα ΜΜΕ. Αντιθέτως, η συνέχιση της κατασκευής, εκ του μη όντος, μιας συμπαγούς εθνοπολιτισμικής μειονότητος εντός της εθνικής επικρατείας - μειονότητος εμφορουμένης μάλιστα υπό εξόχως ανεπτυγμένης εθνικής αυτοσυνειδησίας και αλυτρωτικής εθνικιστικής ιδεολογίας - εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με αδιαφορία και πάντοτε εντός του (απαγορευτικού για κάθε επί της ουσίας συζήτηση) πλαισίου της «political correctness». Έτσι - σε μία περίοδο καθ' ην άλλες χώρες, παραδοσιακώς θεωρούμενες ως υποδείγματα ελευθεριαζούσης χαλαρότητος και ιδιαιτέρως επιρρεπείς σε τολμηρούς κοινωνικούς πειραματισμούς, αισθάνονται υποχρεωμένες, εκ των πραγμάτων, να αναθεωρήσουν ριζικώς την φιλοσοφία και πολιτική τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ολλανδία) - αντιθέτως, στην Ελλάδα ο σχετικός δημόσιος διάλογος, στο ελάχιστο μέτρο που διεξάγεται - και υπό τους όρους ιδεολογικής τρομοκρατίας και ευτελισμού των πάντων, υπό τους οποίους διεξάγεται - εξαντλείται στην μυωπική θέαση των ευκαιριακών κερδών (για ορισμένους οικονομικούς ολιγάρχες), από την εκμετάλλευση φθηνής και ανασφάλιστης εργασίας, ή στην (πρόσκαιρη μόνον, όπως έδειξε η διεθνής εμπειρία)[35] ανακούφιση των ασφαλιστικών ταμείων.
Σήμερα, παγκοσμίως, η Μαζική Μετανάστευση και το «πολυπολιτισμικό» ιδεολόγημα προδήλως χρησιμοποιούνται, από την Υπερεθνική και Μετα-Εθνική Οικονομική και Γραφειοκρατική Ελίτ και τους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς των, ως Δούρειος Ίππος για την υπονόμευση και αποφλοίωση των νεωτερικών δημοκρατικών και συνταγματικών Εθνών-Κρατών, με την πολιτική-στρατηγική εκμετάλλευση των λεγομένων «μειονοτήτων». Στο πλαίσιο αυτό, καταλύεται και το παραδοσιακώς ισχυρό επιχείρημα της εθνικής ομοιογένειας μιας χώρας, αφού, χάρις στην Μαζική Μετανάστευση / Λαθρομετανάστευση, «μειονότητες» μπορούν πλέον να κατασκευάζονται ή να εισάγονται ακόμη και εκεί όπου μέχρι πρό τινος δεν υπήρχαν.
Τυπικό παράδειγμα αποτελεί, εν προκειμένω, η περίπτωση της Ελλάδος: Καίτοι ήταν η μόνη χώρα στην ΝΑ. Ευρώπη, η οποία ανεδείκνυε, μέχρι την δεκαετία του '90, ένα (θαυμαστό)εξαιρετικά υψηλό ποσοστό εθνολογικής ομοιογενείας και δεν διέθετε εντός της κρατικής επικρατείας της ευμεγέθεις εθνοπολιτισμικές μειονότητες, εξαιρουμένης της ολιγάριθμης μουσουλμανικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης, ωστόσο, η κατάσταση μετεβλήθη άρδην, εντός μιας δεκαετίας μόλις.
Η χώρα μας, η οποία είχε καταβάλει βαρύτατο φόρο αίματος για να μπορεί να καυχάται μεταπολεμικώς για την εθνολογική της ομοιογένεια και συνοχή (η υπόθεση αυτή της στοίχισε δύοΒαλκανικούς και δύο Παγκοσμίους Πολέμους καθώς και, κυρίως, την Μικρασιατική Καταστροφή), ευρέθη αίφνης και πάλι στο στάδιο μιας βαλκανικής χώρας της δεκαετίας του 1910, κατοικούμενη από πλείστες όσες εθνικές, γλωσσικές και θρησκευτικές μειονότητες, μεταξύ μάλιστα των οποίων και μίαάκρως συμπαγής, δημογραφικώς ανθηρά και προερχόμενη από όμορη χώρα, που παγίως είχε και τώρα πάλι εγείρει εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον ολοκλήρου της Δυτικής Ελλάδος.
Για να το πούμε απλά: Αυτό το οποίο συνηθίζαμε να θεωρούμε ως το μόνον «θετικό» της ασύλληπτης ιστορικής και πολιτισμικής τραγωδίας που αναμφιβόλως υπήρξε η εκρίζωση του Ελληνισμού της Ιωνίας και του Πόντου, δηλαδή την δημιουργία, τουλάχιστον, εντός των συνόρων του Ελληνικού Κράτους, μετά το 1923, μιας εθνικώς συνεκτικής κοινωνίας, η οποία, παρά τα πλείστα άλλα κοινωνικά, οικονομικά ή πολιτικά προβλήματά της, δεν είχε - και δεν θα είχε - πλέον να αντιμετωπίζει και τον κίνδυνο «εθνοτικοποίησης» των αντιθέσεων αυτών (κίνδυνο θανάσιμο ακόμη και για σοβαρές Βαλκανικές Δυνάμεις, όπως έδειξαν κατά καιρούς οι περιπτώσεις της Γιουγκοσλαβίας και της Ρουμανίας), αυτό, λοιπόν, το «θετικό» που μας κληροδότησαν οι μεγάλες ανακατατάξεις του 20ού αιώνος, με δραματική κορύφωση την Μικρασιατική Καταστροφή και την Ανταλλαγή Πληθυσμών, εξανεμίσθηκε εντός εκπληκτικώς βραχυτάτου χρονικού διαστήματος και με ασύλληπτη ευκολία (για την οποία είναι υπόλογοι ενώπιον του Ελληνικού Λαού και της Ιστορίας του οι πολιτικοί ιθύνοντες της τελευταίας 17ετίας, καθώς και οι ηθικοί-ιδεολογικοί αυτουργοί αυτού του πρωτοφανούς πολιτικού εγκλήματος).
Εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί κανείς παρά να διαπιστώσει, οσονδήποτε καλόπιστος ή αφελής και αν είναι, ότι η Μαζική Μετανάστευση (ήγουν, για να ακριβολογούμε: Λαθρομετανάστευση - διότι, κατά την εύστοχη παρατήρηση του Περικλή Νεάρχου, εν Ελλάδι δεν έχουμε Μετανάστευση αλλά Λαθρομετανάστευση!) έγινε το εργαλείο μιας εθνοπολιτισμικής-γεωπολιτισμικής αναδιατάξεως, και, άρα, μπορεί να γίνει και εργαλείο γεωπολιτικής αναδιατάξεως του Ελληνικού Ιστορικού Χώρου και του Ελληνικού Έθνους-Κράτους.[36]
Η «επαναβαλκανοποίηση» της χώρας μας, η οποία μέχρι της μοιραίας δεκαετίας του '90, θεωρούσε ότι είχε επιλύσειανεπιστρεπτί προβλήματα εθνολογικών / εθνοπολιτισμικών αντιθέσεων, έχει, αυτοδήλως, κρίσιμη σημασία για την Εθνική Ασφάλεια, δοθείσης της γεωγραφικής / γεωπολιτικής θέσεως της Ελλάδος στην καταπονημένη από το βάρος της Ιστορίας της Βαλκανική - μιας Ιστορίας που βρίθει αναλόγων αντιθέσεων και των εξ αυτών απορρεουσών διενέξεων και συρράξεων, και όπου οι πάσης φύσεως «μειονότητες» αξιοποιήθησαν επανειλημμένως, και κατά το απώτερο και κατά το πρόσφατο παρελθόν, από εξωβαλκανικές Ηγεμονικές Δυνάμεις για την επίτευξη συγκεκριμένων γεωπολιτικών σχεδιασμών.
Πρέπει συντόμως να προβληματισθούμε σοβαρά όχι μόνον για το ευρύτερο κοινωνικό κόστος, αλλά πολύ περισσότερο για το κόστος στην Εθνική Ασφάλεια και στην Κοινωνική Συνοχή, το οποίο μπορεί να επιφέρει, σε μία προοπτική 20ετίας και υπό ορισμένες γεωπολιτικές και διεθνοπολιτικές συνθήκες, η βεβιασμένη, και άνευ σαφούς και συγκροτημένου «corpus» κριτηρίων, ένταξη τρίτων, συμπαγών εθνοπολιτισμικών μορφωμάτων στον εθνικό χώρο (και στο εκλογικό σώμα).
Εν τούτοις, οι ιθύνουσες πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές ελίτ της χώρας μας μοιάζουν να έχουν απολύτως και αναντιρρήτως αποδεχθεί ως το πλέον αυτονόητο ότι η Ελλάς - μία χώρα, η οποία διέβη από αναρίθμητες εθνικές τραγωδίες, ξένες κατοχές και δουλείες και καταστροφές, και παρά ταύτα επέτυχε να διαφυλάξει πάντοτε την εθνική της ταυτότητα και την εθνοπολιτισμική και ιστορική της συνέχεια - αυτή, λοιπόν, η χώρα σήμερα όχι «απλώς» ακολουθεί την μοίρα άλλων ατυχών χωρών-θυμάτων της παγκοσμιοποιήσεως, αλλά έχει αναχθεί σε «προνομιακό» πεδίο εφαρμογής των γεωπολιτικών και γεωπολιτισμικών σχεδιασμών της παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή των «πολυπολιτισμικών» πειραμάτων, τα οποία ευθέως απειλούν την εθνική και κοινωνική συνοχή της, την εθνική της ασφάλεια και την πολιτική και πολιτειακή σταθερότητά της.
Ο αριθμός των μεταναστών - νομίμων (ανάγνωθι: νομιμοποιηθέντων εκ των υστέρων) και παρανόμων (διάβαζε: μη εισέτι νομιμοποιηθέντων) - υπολογίζεται σήμερα επισήμως σεενάμισυ περίπου εκατομμύριο, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 15% περίπου του πληθυσμού της χώρας. Στον αριθμό αυτό δεν περιλαμβάνονται οι λαθρομετανάστες που δεν έχουν συμπληρώσειδώδεκα μήνες παραμονής και οι οποίοι υπολογίζονται σε άλλες 500.000 περίπου. Η εφαρμογή της οδηγίας για οικογενειακή επανένωση σημαίνει στην πράξη, αυτοδικαίως,άλλα τρία ή τέσσερα εκατομμύρια (3.000.000 - 4.000.000) νομίμων μεταναστών, απλώς και μόνον κατ' εφαρμογήν της Κοινοτικής Οδηγίας. Συγκεκριμένα, εάν υπολογίσουμε την άφιξη της συζύγου και δύο τέκνων για το ενάμισυ εκατομμύριο λαθρομετανάστες που ήδη ευρίσκονται εν Ελλάδι (το έλασσον που μπορούμε να υποθέσουμε, λογικώς και βασίμως, παραβλέποντας προς στιγμήν και για την οικονομία της αναλύσεως ότι οιτριτοκοσμικής, και δη μουσουλμανικής, προελεύσεως οικογένειες διαθέτουν κατά κανόνα πολύ περισσότερα των δύο τέκνων), αν, λοιπόν, δεχθούμε ως βάση υπολογισμού την εξαιρετικά μετριοπαθή εκτίμηση των τριών επιπλέον οικογενειακών μελών, που θα σπεύσουν να κάνουν χρήση του δικαιώματος της επανενώσεως, τότε τούτο σημαίνει, σε προοπτική μόλις μιας πενταετίας ή δεκαετίας π.χ., άφιξη τεσσεράμισυ ακόμη εκατομμυρίων (4.500.000) αλλοδαπών.
Οπότε θα έχουμε, πάντα κατά τους πλέον συγκρατημένους υπολογισμούς, ένα άθροισμα άνω των πεντέμισυ εκατομμυρίων αλλοδαπών (5.500.000) εντός μιας δεκαετίας. Εάν δε προσθέσουμε σε αυτούς και τις 500.000 εκείνων που δεν έχουν συμπληρώσει δώδεκα μήνες παραμονής (όπως ορθώς επισημαίνει, στις πάντοτε θαυμάσιες αναλύσεις του στο «Παρόν» της Κυριακής οΠερικλής Νεάρχου), συμπεριλάβουμε δε και αυτούς, ως θα έχουμε υποχρέωση, στις πρόνοιες της Κοινοτικής Οδηγίας για την Οικογενειακή Επανένωση, τότε έχουμε ακόμη ενάμισυ εκατομμύριο νομίμων μεταναστών (1.500.000). Άρα, συνολικώς, 7 εκατ. αλλοδαπών - εντός μιας δεκαετίας.
Προδήλως, δεν απαιτούνται μαντικές ικανότητες για να προβλέψει και να αντιληφθεί κανείς το τι μέλλει γενέσθαι, σε αυτήν την περίπτωση: Δεδομένου μάλιστα ότι ο συντελεστής γεννήσεωςτων μεταναστών είναι δυόμισυ φορές περίπου μεγαλύτεροςεκείνου του ελληνικού πληθυσμού, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η χώρα θα κατοικείται από πληθυσμό ο οποίος, κατά πλειοψηφίαν, δεν θα είναι ελληνικής καταγωγής αλλά ξενικής - εθνολογικής και πολιτισμικής - καταγωγής. Η Ελλάς ΔΕΝ θα είναι πλέον η χώρα των Ελλήνων, φιλοξενούσα και ένα εύλογο και αφομοιώσιμο αριθμό μεταναστών - αντιθέτως, θα έχει μεταλλαχθεί σε μία, πλειοψηφικώς, τριτοκοσμική / αφροασιατική (κατά μέγα μέρος δε και μουσουλμανική) χώρα. Θα είναι μία «πολυπολιτισμική» χώρα κειμένη κάπου στο βάθος ενός από τους ομοκέντρους κύκλους της διηυρυμένης Ε.Ε., μεταξύ Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, (Μεγάλης) Αλβανίας και Τουρκίας.
Και το ερώτημα που αυτονοήτως και λογικώς τίθεται, είναι: Δεν εσκέφθησαν αυτά τα αυτόδηλα οι πολιτικοί ιθύνοντες και οι αυτόκλητοι πνευματικοί ταγοί και γνωμηγήτορες της χώρας μας; Πώς είναι δυνατόν να συζητεί κανείς, να εισηγείται και να νομοθετεί την εγκατάσταση στην Ελλάδα, στο άμεσο ορατό μέλλον, μιας στρατιάς επτά εκατομμυρίων αλλοδαπών; Και είναι δυνατόν οι όποιες μονοδιάστατες, οικονομιστικές προσεγγίσεις, ότι τάχα δια της αθρόας εισαγωγής ανθρωπίνων μαζών θα λύσει η ελληνική πολιτική το ασφαλιστικό πρόβλημα, να δικαιολογούν ένα τέτοιων διαστάσεων και επιπτώσεων εθνικό ατόπημα; Όταν μάλιστα πρόκειται για εξαιρετικά ρηχές, επιπόλαιες και εν τέλει αντιπαραγωγικές, ακόμη και με στενώς οικονομικά κριτήρια εξεταζόμενες, προσεγγίσεις, όπως κατέδειξε η εμπειρία άλλων προηγμένων χωρών!
Στοιχειώδης λογική υποδεικνύει ότι το μέτρο της οικογενειακής επανενώσεως - καθώς επίσης και μία σειρά λοιπών μέτρων (αυτόματη ανανέωση των αδειών παραμονής και εργασίας κοκ) -έχουν ασφαλώς την θέση τους (για λόγους ανθρωπιστικούς αλλά και ορθολογικούς) στο πλαίσιο της νόμιμης και ελεγχόμενης μεταναστεύσεως, οπότε και είναι εξ αρχής καθορισμένοι και σαφείς οι όροι και οι προϋποθέσεις.
Εξ άλλου, και αυτό οφείλει να υπογραμμισθεί, στις προηγμένες δυτικές χώρες (Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Δανία, Ιταλία κλπ), θεωρείται αυτονόητη υποχρέωση των ιθυνόντων της Εθνικής Μεταναστευτικής Πολιτικής ο προσδιορισμός, με απόλυτη σαφήνεια, ενός ορίου αντοχής του συστήματος και ασφαλείας του κράτους. Το όριο αυτό κυμαίνεται αλλού στο δύο τοις εκατόν (2%), αλλού στο τρία τοις εκατόν (3%) του πληθυσμού (Ολλανδία, Ιταλία), αλλά πάντως πουθενά και σε καμμία σοβαρή δυτική χώρα, που σέβεται τον εαυτόν της και τους πολίτες της και δεν υποθηκεύει το εθνικό και πολιτικό μέλλον της, δεν υπερβαίνει το 10%, όπως ήδη από ετών συμβαίνει εν Ελλάδι, όπου η Μετανάστευση έχει ήδη υπερβεί το 15% και ενδεχομένως και το 20%! Η διατήρηση του μεταναστευτικού στοιχείου σε ένα σαφώς καθορισμένο και απολύτως εύλογο ποσοστό δεν προξενεί σοβαρά προβλήματα στην χώρα υποδοχής, μειώνει την εκδήλωσηεθνοπολιτισμικών τριβών και εντάσεων, βοηθά στην ομαλή και απρόσκοπτη ενσωμάτωση των ιδίων των μεταναστών και μεγιστοποιεί το όφελος για την οικονομία και την κοινωνίαεν γένει, συμβάλλοντας στην αναπλήρωση του δημογραφικού ελλείμματος και, τελικώς, στην ιστορική συνέχεια ενός λαού, μέλη του οποίου καθίστανται, στο διάβα του χρόνου, και οι γόνοι των επήλυδων.
Αυτό άλλωστε συνέβαινε, εν πολλοίς, παλαιόθεν στις ανθρώπινες κοινωνίες εν γένει - και στην διαδρομή του Ελληνικού Έθνους ειδικώτερα. Άλλο πράγμα, όμως, αυτό και εντελώς άλλο η βίαιη, ραγδαία και ριζική μεταβολή της εθνολογικής υποστάσεως μιας χώρας δια της εισβολής συμπαγών μαζών ξένων. Αυτό επίσης συνέβαινε παλαιόθεν, και οδηγούσε πάντοτε - από την ύστερη Ρώμη έως το Κοσσυφοπέδιο του '90 - με μαθηματική ακρίβεια σε εθνοφυλετικές, εθνοθρησκευτικές και εν γένει εθνοπολιτισμικές διενέξεις καθώς και στην κατάλυση κρατών και κοινωνιών.
Στην πραγματικότητα, σήμερα αντιμετωπίζουμε άμεση και ορατή απειλή ολικής αλλοιώσεως της εθνολογικής συνθέσεως της χώρας και της εθνοπολιτισμικής υποστάσεως και ιδιοπροσωπίας του Ελληνικού Λαού, ισοδυναμούσα με εθνοκτονία ή εθνοκάθαρση (χαμηλής εντάσεως, προς το παρόν). Τούτο οφείλει να είναι απολύτως σαφές στην υπεύθυνη πολιτική ηγεσία αλλά και στους αρμοδίους των ποικίλων Οργάνων της Διοικήσεως, των συμβουλευτικών Ινστιτούτων και των ΜΜΕ. Πλάνες, ψευδαισθήσεις, ιδεοληψίες ή υπεκφυγές δεν συγχωρούνται εν προκειμένω.
Το γεγονός, εξ άλλου, ότι ο Ελληνικός Λαός ουδέποτε ερωτήθη σχετικώς, δεν απαλλάσσει τις πολιτικές ηγεσίες από τις ευθύνες τους. Αντιθέτως, τις καθιστά ακόμη βαρύτερες. Άλλωστε, είναι ενδεικτικό ότι ο Λαός, ακόμη και αν δεν γνωρίζει - ή δεν γνωρίζει λεπτομερώς - διατηρεί, ακόμα, ένστικτο συλλογικής επιβιώσεως - και υπό την έννοια αυτή ενστικτωδώς αντιδρά αρνητικώς έως εχθρικώς στην επιχειρούμενη εθνομετάλλαξη, ως εμφαίνεται από όλες τις μετρήσεις. Και τούτο αποκτά απείρως μεγαλύτερη σημασία εάν συνυπολογισθεί η ένταση των διεξαγομένων επί σειράν ετών Ψυχολογικών Επιχειρήσεων, δαπάναις πλείστων όσων ξένων και ημεδαπών κέντρων, και ο ανηλεής βομβαρδισμός προπαγάνδας που υφίσταται ο Λαός, επί του ζητήματος, από το σύνολο των ΜΜΕ και των Ιδεολογικών Μηχανισμών του κράτους και της κοινωνίας, που ελέγχονται, φευ, καθ' ολοκληρίαν από την γνωστή και σεσημασμένη πανίσχυρη μειονοψηφία των εξτρεμιστών του Ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού (ισχνή μεν μειονοψηφία στον λαό, πλην όμως πανίσχυρη πλειονοψηφία στα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, τα παιδαγωγικά ινστιτούτα και τους λοιπούς ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους).
Για τον λόγο αυτό, προφανώς, επιχειρείται και η λεγόμενη μη ελληνοκεντρική και μετα-εθνικά δομημένη κατασκευή της Ιστορίας, με ανοικτά και θρασύτατα ομολογημένη και διακεκηρυγμένη την πρόθεση κατεδαφίσεως του «παρωχημένου», τάχα, «παπαρρηγοπούλειου σχήματος» της συνέχειας του Ελληνισμού:
- με έμφαση στην αμφισβήτηση της υπάρξεως μιας ελληνικής εθνικής ταυτότητας, συνέχειας και ιστορίας,
- με εμμονή στην ανάδειξη τοπικών, επιμέρους «ταυτοτήτων», αντί της «ανύπαρκτης», υποτίθεται, και «φαντασιακά κατασκευασμένης» εθνικής,
- με πλήρη αποσιώπηση κρισίμων φάσεων και γεγονότων της εθνικής μας Ιστορίας (όπως οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων, η καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού ή το Έπος του 1940-41),
- με σταλινικού-γκαιμπελικού τύπου διαστρέβλωση και παραχάραξη άλλων, με εξιδανίκευση της «πολυπολιτισμικής»Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κ.λ.π.
Σχετικώς, παραπέμπω και στο ενδιαφέρον άρθρο που έγραψε ο Στρατηγός Παρασκευόπουλος, στους «Προβληματισμούς». Επιλέγων δε, επιθυμώ στο σημείο αυτό να παραπέμψω και στην λίαν ενδιαφέρουσα υπόμνηση του Στρατηγού Καζούκα, στο αυτό τεύχος (37) των «Προβληματισμών», κατά την οποία, ο Πρωθυπουργός της μακρινής Ιαπωνίας εδήλωσε: «Η Ιαπωνία καθίσταται φυσιολογικό κράτος, αποκτώσα Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες και θα κατοχυρωθούν στο αναθεωρούμενο Σύνταγμα, όπου και ο κεντρικός άξονας της Παιδείας θα είναι η καλλιέργεια του πατριωτισμού.» Στην Ελλάδα, το Σύνταγμα ακόμη δενπεριλαμβάνει αντρίστοιχο κεφάλαιο «Εθνική Άμυνα και Ασφάλεια», σημειώνει ο Στρατηγός.
Και ο έχων την τιμή να σας ομιλεί θα προσέθετε: Ούτε η Ελληνική Παιδεία περιλαμβάνει πλέον αντίστοιχο κεφάλαιο για τονπατριωτισμό, ο οποίος, εξοβελισμένος ήδη από πολλών ετών από τα πανεπιστήμια και τα λύκεια, εξεδιώχθη πλέον ολοσχερώς -στανικώς - εφέτος και από τα σχολικά βιβλία του δημοτικού. Προς δόξαν της ανιστόρητης διεθνιστικής (άλλοτε σταλινικής-τροτσκυστικής και τώρα νεοταξικής) «διανόησης» που συνεχίζει (έστω και αν τα εμβάσματα έρχονται τώρα από αλλού, από τις Βρυξέλλες και τα ιδρύματα του Σόρος) την παλαιά της τέχνη της παραποιήσεως της Ιστορίας και την γνωστή σοβιετική παράδοσι των «Λευκών Σελίδων» της ιστοριογραφίας - με την πλήρη όσο και σκανδαλώδη κάλυψη της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας και του (κατ' ευφημισμόν καλουμένου) Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, αλλά και των ΜΜΕ, και με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων!
Δυστυχώς, φαίνεται ότι το πάλαι ποτέ «αρχοντικόν γένος των Ελλήνων» (Γιανναράς) βάλθηκε να επαληθεύσει την ισχύν του ρηθέντος ότι «μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι».
[1] Πρβλ. Murray, Douglas J. / Viotti, Paul R. (Edit.), The Defense Policies of Nations, Third
[2] Περί της Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας πρβλ. Huntington, Samuel P., The Soldier and the State. The Theory and Politics of Civil-Military Relations, 19th printing, England , 2002,
[3] Σύμφωνα με τον κλασσικό ορισμό του Sir Basil Liddell-Hart, ο όρος «Στρατηγική» σημαίνει την τέχνη του εναρμονισμού των δυνατών πολιτικών επιλογών προς τα διαθέσιμα στρατιωτικά μέσα. Πρβλ. Liddell-Hart, Strategy, Huntington ομιλεί περί «Military Security Policy», πρβλ. Huntington, ένθ. ανωτ.
[5] Weston, Charles, Transatlantische Neuorientierung - Amerikanisch-europaeische Buendnispolitik nach der Aera des Kalten Krieges, Muenchen, 1993, σελ.130.
[6] Περί του διεθνούς εμπορίου ναρκωτικών ως απειλής για την Εθνική και Διεθνή Ασφάλεια πρβλ. Friesendorf, Cornelius, Der internationale Drogenhandel als sicherheitspolitisches Risiko, Forschungsberichte Internationale Politik, τόμος 27, Muenster, 2001.
[8] Όρα Brimelow, Peter, «Alien Nation. Common Sense About America's Immigration Disaster», NY 1995/1996, σελ. 202 κ. εξ.,ιδίως σελ. 210.
[9] Luhmann, N., Art. Gesellschaft (4) und Wienold, H., Art. Gesellschaft (5,6) εις: Fuchs, W. et al. (Hrsg.), «Lexikon zur Soziologie», Opladen 1988, σ. 268 κ.εξ.
[11] Περί της κρατούσης ιδεολογικής τρομοκρατίας όρα Finkielkraut, Alain, «Régister au discours de la dénonciation», Le Journal Du Sida, Avril 1995.
[15] Paine, Thomas, Common Sense, The Rights of Man, and Other Essential Writings of Thomas Paine, NY 1984, σελ. 39 κ. εξ.
[17] Πρβλ. Mercer, Ilana, «The Problem With Immigration», «Return To Reason», World Net Daily,
[20] Schreckler, Ellen, Immigration and Internal Security: Political Deportation During the McCarthy Era.
[22] Για το ακριβές περιεχόμενο του Διατάγματος όρα «Décrets, arrêtés, circulaires. Textes généraux. Ministère de l' Intérieur et de l' Aménagement du Territoire. Rapport au Premier ministre relatif au décret no 2005-1387 du 8 novembre 2005 relatif à l' application de la loi no 55-385 du 3 avril 1955».
[23] Παράβαλε De Borchgrave, Arnaud, «Commentary: European Disaster Zone», United Press International,
[26] Ο ενταύθα παρατιθέμενος πρώτος απολογισμός απωλειών και ζημιών βασίζεται σε στοιχεία δημοσιευθέντα στον Γερμανικό Τύπο της 10ης και 11ης Νοεμβρίου τρέχ. έτους.
[28] Αξιοσημείωτη η κολοσσιαία διαφορά και περιεχομένου και ύφους προς όσα, και προσφάτως, ελέχθησαν εν Ελλάδι από επιφανείς πολιτικούς αμφοτέρων των κομμάτων εξουσίας και, φυσικά, της Αριστεράς, εξ αφορμής του - προφανώς κατ' ευφημισμόν καλουμένου - «Μεταναστευτικού Νόμου», ο οποίος, σε δύο τουλάχιστον κρίσιμα σημεία, ορίζει ακριβώς τα αντίθετατων όσων επιτακτικώς απαιτούν οι σημερινές εξελίξεις: πρώτον, νομιμοποιεί εκ των υστέρων, για τρίτη φορά, την διάπραξη του αδικήματος της παρανόμου εισόδου στην χώρα μας, αποστέλλοντας έτσι - εξ αντικειμένου - το ευκρινέςμήνυμα προς τους οργανωτές του Διεθνικού Δουλεμπορίου ότι, θάττον ή βράδιον, η λαθρομετανάστευση εν Ελλάδι νομιμοποιείται, γεγονός που, κατά σωρευμένη εμπειρία των Δυτικών Κρατών και ιδικήν μας, δίδει το πράσινο φως για τηνεισβολή και νέας, τετάρτης, στρατιάς λαθρο-μεταναστών, και, δεύτερον, υιοθετώντας το μοιραίο, όπως είδαμε, κριτήριο τηςοικογενειακής επανενώσεως οδηγεί στον θεαματικό πολλαπλασιασμό του ήδη δυσαναλόγως υψηλού για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας μας ποσοστού αλλοδαπών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνολογική και κοινωνική συνοχή και τηνεθνική ασφάλεια, μακροπροθέσμως.
[30] Πρβλ. Taguieff, P.-A., «La force du prejuge - Essai sur le racisme et ses doubles»,
[31] Συνέντευξη του Peter Scholl-Latour: Schwarz, Moritz, «Dann gibt es bei uns bosnische Verhältnisse», JF, 17./24. Dezember 2004.
[34] Όρ. ανωτ.
[35] Για μία ψύχραιμη και απομυθοποιημένη προσέγγιση των αληθών οικονομικών συνεπειών της μαζικής μεταναστεύσεως πρβλ. Brimelow, ένθ. ανωτ., σελ. 138 κ.εξ.
[36] Για τον όρο «γεωπολιτισμικός» παραπέμπω στον εξέχοντα Γερμανό συγγραφέα Heinz Brill. Οφείλω να υπενθυμίσω, για λόγους δεοντολογίας, ότι τον - εν πολλοίς άγνωστο παρ' ημίν - όρο εισήγαγε στην ελληνική επιστημονική κοινότητα ο Καθηγητής Γεωπολιτικής Ιωάννης Μάζης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου